Management Model to Develop Digital Competency of Teachers in the Schools under the Secondary Educational Service area Office Bangkok
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study aimed to examine the management model to develop digital competencies of teachers in the schools under the Secondary Educational Service Area Office in Bangkok. It focused on enabling teachers to effectively develop their digital knowledge, skills, and attitudes in alignment with the transformations of the digital age. School administration played a crucial role in setting directions and policies that supported the sustainable development of personnel. The research framework was based on fundamental concepts including school administration principles, quality management based on the PDCA cycle, perspectives on teachers’ roles, and the three dimensions of teachers’ digital competence-knowledge, skills, and attitudes. There were also causal factors that influenced teachers’ digital competencies, which were categorized into three areas: Administrator-related factors, including digital leadership and administrative support; Teacher-related factors, such as motivation, attitudes, self-efficacy, openness to change, and creative use of technology; and School-related factors, involving an innovation-friendly environment and readiness of digital resources. An integrated and systematic approach to managing these elements and factors was found to effectively enhance teachers’ digital competencies. This led to instructional practices that responded to learners’ contexts and helped propel the quality of Thai education toward sustainable relevance in the digital world.
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรทิพย์ รัตนภุมมะ. (2565). รูปแบบการบริหารการพัฒนาความเอื้ออาทรและความสมานฉันท์ของนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันอุดมศึกษา กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, วิทยาลัยการจัดการ, มหาวิทยาลัยพะเยา.
กรเอก กาญจนาโภคิน. (2566). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยในการทำงาน ระดับวิชาชีพ (จป.ว). วารสารศิลปการจัดการ. 7(2), 343-363.
ขวัญพิชชา มีแก้ว. (2562). การบริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของสถานศึกษาสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาจันทบุรี. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, สาขาการบริหารการศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
จอมภัค จันทะคัต. (2561). ปัจจัยสมรรถนะที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพการทำงานของอาจารย์สถาบันอุดมศึกษาในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิชาการบริหารธุรกิจ. 7(1), 162-176.
ชุติรัตน์ กาญจนชัย. (2562). ตัวบ่งชี้ภาวะผู้นำดิจิตอลของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัด สำนักงานคณะกรรมการ การศึกษาขั้นพื้นฐาน. สิกขาวารสารศึกษาศาสตร์, 8(2), 56-64.
ดุจเดือน พันธุมนาวิน. (2546). การสนับสนุนทางสังคมจากหัวหน้า แนวทางในการพัฒนาประสิทธิภาพในกลุ่มงาน. วารสารพัฒนาสังคม. 7(2), 114-146.
ธเนศ เจริญทรัพย์. (2557). การจัดการเรียนรู้โดยครูมืออาชีพ. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: www.stou.ac.th/study/sumrit/6-57%28500%29 [20 ตุลาคม 2567].
ปรัชญา เวสารัชช์. (2554). หลักการจัดการศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
ปุณภัท ตุลยะเสถียร. (2550). ความเชื่ออำนาจภายในตนกับความพึงพอใจในชีวิตของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุ เขตลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาจิตวิทยา พัฒนาการ, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พรชนิตว์ ลีนาราช. (2560). ทักษะการรู้ดิจิทัลเพื่อพัฒนาคุณภาพการเรียนรู้. ภาควิชาบรรณารักษศาสตร์และสารสนเทศศาสตร์, คณะมนุษยศาสตร์, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พรพิชชา หลักคำ. (2564). การศึกษาทักษะการรู้ดิจิทัลของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาร้อยเอ็ด. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาจิตวิทยา, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และแก้ไขเพิ่มเติม (ปรับปรุง) พ.ศ. 2545
พิพัฒน์ ศรไพบูลย์.(2563).รูปแบบการบริหารการพัฒนาความเอื้ออาทรและความสมานฉันท์ของนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันอุดมศึกษา กรุงเทพมหานคร. หลักสูตรปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยพะเยา.
แพรภัทร ยอดแกว. (2552). 7 อุปนิสัย พัฒนาสู่ผู้มีประสิทธิผลสูง. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา http://www.gotoknow.org/blog/the7habits [20 ตุลาคม 2567].
ภัทรสุดา ยะบุญวัน (2564) การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้เรื่อง การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัลสำหรับการเรียนการสอนด้วยสื่อ อินโฟกราฟิกที่ส่งผลต่อการรู้ดิจิทัล ของนักศึกษาวิชาชีพครูคณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร. หลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา, มหาวิทยาลัยศิลปากร
วิชัย วงศ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2564). การออกแบบการเรียนรู้ใน New Normal. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒ.
สรายุทธ วรเวก. (2563). รูปแบบบริหารการพัฒนาครูเพื่อสร้างนักเรียนให้เป็นคนดี. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยพะเยา.
สัมมา รธนิธย์. (2560). หลักทฤษฎีและปฏิบัติการบริหารการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: ข้าวฟ่าง.
สุชาดา วรรธะมานี.(2542).การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการเปิดรับข่าวสารเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ (ECOTOURISM) กับความรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักศึกษามหาวิทยาลัยในเขตกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปกร.
สุทัศน์ ภูมิภาค. (2558). การพัฒนาการจัดการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติของเดวีส์เสริมด้วยแบบฝึกที่มีผลต่อทักษะปฏิบัติในการใช้งานโปรแกรมนำเสนอข้อมูลของนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษากรุงเทพมหานคร เขต 1. (2567). แผนพัฒนาการศึกษาขั้นพื้นฐาน (2565-2567) ฉบับปรับปรุง (2566-2570) พ.ศ. 2567. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.sesao1.go.th/ [22 กันยายน 2567].
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษากรุงเทพมหานคร เขต 2. (2567). แผนพัฒนาการศึกษาขั้นพื้นฐาน (2565-2567) ฉบับปรับปรุง (2567-2570) พ.ศ. 2567. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: http://www.sesao2.go.th/ [22 กันยายน 2567].
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). การศึกษายุคดิจิทัล. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.posttoday.com/social/general/628541. [16 พฤศจิกายน 2563].
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). การกำหนดระดับสมรรถนะดิจิทัล (Digital Competency : DC) สำหรับครูและบุคลากรทางการศึกษา ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.facebook.com/obec.pr/posts/1338665433170602 [16 พฤศจิกายน 2563].
สำนักงานคณะกรรมการดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). 25 Elements Digital Competency. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.dlbaseline.org/digital-competency [16 พฤศจิกายน 2563].
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). แนวปฏิบัติของการสร้างและส่งเสริมการรู้ดิจิทัลสำหรับครู. กรุงเทพฯ: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
อภิรัฐ เจาะจง. (2566). สมรรถนะกับการบริหารงานบุคคลของบุคลากรทางการศึกษาสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสระแก้ว. วารสารสังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม, 5(1), 1-11.
อันธิกา ปริญญานิลกุล และคณะ. (2563). ทักษะดิจิทัลที่จำเป็นต่อการปฏิบัติงานของผู้ประกอบวิชาชีพในธุรกิจโรงแรมไทย: กรณีศึกษาโรงแรมในเครือดุสิตอินเตอร์เนชั่นแนลในเขตกรุงเทพมหานคร. คณะอุตสาหกรรมบริการ. บัณฑิตวิทยาลัย, วิทยาลัยดุสิตธานี.
Ala-Mutka, K. (2011). Mapping digital competence: Towards a conceptual understanding. Luxembourg: Publications Office of the European Union. Retrieved September 30, 2012 from http://ftp.jrc.es/EURdoc/JRC67075_TN.pdf.
Balanskat, A., & Gertsch, C. (2010). Digital skills for teachers. European School net.
Connor, A. M. (2016). Creative integration of digital technologies in education. Journal of Educational Innovation, 12(3), 45–58. https://doi.org/xxxxxx
Ertmer, P. A., & Ottenbreit-Leftwich, A. T. (2010). Teacher technology change: How knowledge, confidence, beliefs, and culture intersect. Journal of Research on Technology in Education, 42(3), 255–284. https://doi.org/10.1080/15391523.2010.10782551
European Commission. (2006). Communication from the Commission to the European Parliament, the Council and the European Economic and Social Committee of 7.
McClelland, D.C., & Winter, D.G. (1971). Motivating economic achievement. Free Press.
Parry, D. A., & Grant, L. (2019) titled "Investigating Differences in the Attention Distribution Strategies of High and Low Media Multitaskers Through a Two-Dimensional Game" published in the journal Cyberpsychology: Journal of Psychosocial Research on Cyberspace.
Rogers, E.M. (1995). Diffusion of innovations. 4th ed. The Free Press.
