รูปแบบการบริหารเพื่อพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของครูในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษากรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบการบริหารสถานศึกษาในการพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของครูในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษากรุงเทพมหานคร โดยมุ่งเน้นให้ครูสามารถพัฒนาความรู้ ทักษะ และทัศนคติด้านดิจิทัลได้อย่างมีประสิทธิภาพ สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงของยุคดิจิทัล ซึ่งการบริหารสถานศึกษามีบทบาทสำคัญในการกำหนดทิศทางและนโยบาย ที่เอื้อต่อการพัฒนา ศักยภาพบุคลากรอย่างยั่งยืน แนวคิดพื้นฐานของการวิจัยประกอบด้วยหลักการบริหารสถานศึกษาการบริหารคุณภาพตามวงจร PDCA แนวคิดเกี่ยวกับบทบาทของครู และสมรรถนะดิจิทัลของครูใน 3 ด้าน ได้แก่ ความรู้ ทักษะ และทัศนคติ ทั้งนี้ ยังมีปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อสมรรถนะดิจิทัลของครู แบ่งเป็น 3 ด้าน คือ ปัจจัยด้านผู้บริหาร ได้แก่ ภาวะผู้นำดิจิทัลและการสนับสนุนของผู้บริหาร ปัจจัยด้านครู ได้แก่ แรงจูงใจ ทัศนคติ ความเชื่ออำนาจในตน การยอมรับการเปลี่ยนแปลง และการใช้เทคโนโลยีอย่างสร้างสรรค์ และปัจจัยด้านสถานศึกษา ได้แก่ บรรยากาศที่เอื้อต่อการใช้นวัตกรรมและความพร้อมของทรัพยากรดิจิทัลการบริหารจัดการที่บูรณาการองค์ประกอบและปัจจัยดังกล่าวอย่างมีระบบ จะสามารถยกระดับสมรรถนะ ดิจิทัลของครูได้อย่างมีประสิทธิภาพ นำไปสู่การจัดการเรียนการสอนที่ตอบสนองต่อบริบทของผู้เรียน และขับเคลื่อนคุณภาพการศึกษาไทยให้ก้าวทันโลกดิจิทัลอย่างยั่งยืน
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรทิพย์ รัตนภุมมะ. (2565). รูปแบบการบริหารการพัฒนาความเอื้ออาทรและความสมานฉันท์ของนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันอุดมศึกษา กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, วิทยาลัยการจัดการ, มหาวิทยาลัยพะเยา.
กรเอก กาญจนาโภคิน. (2566). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยในการทำงาน ระดับวิชาชีพ (จป.ว). วารสารศิลปการจัดการ. 7(2), 343-363.
ขวัญพิชชา มีแก้ว. (2562). การบริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของสถานศึกษาสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาจันทบุรี. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, สาขาการบริหารการศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
จอมภัค จันทะคัต. (2561). ปัจจัยสมรรถนะที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพการทำงานของอาจารย์สถาบันอุดมศึกษาในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิชาการบริหารธุรกิจ. 7(1), 162-176.
ชุติรัตน์ กาญจนชัย. (2562). ตัวบ่งชี้ภาวะผู้นำดิจิตอลของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัด สำนักงานคณะกรรมการ การศึกษาขั้นพื้นฐาน. สิกขาวารสารศึกษาศาสตร์, 8(2), 56-64.
ดุจเดือน พันธุมนาวิน. (2546). การสนับสนุนทางสังคมจากหัวหน้า แนวทางในการพัฒนาประสิทธิภาพในกลุ่มงาน. วารสารพัฒนาสังคม. 7(2), 114-146.
ธเนศ เจริญทรัพย์. (2557). การจัดการเรียนรู้โดยครูมืออาชีพ. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: www.stou.ac.th/study/sumrit/6-57%28500%29 [20 ตุลาคม 2567].
ปรัชญา เวสารัชช์. (2554). หลักการจัดการศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
ปุณภัท ตุลยะเสถียร. (2550). ความเชื่ออำนาจภายในตนกับความพึงพอใจในชีวิตของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุ เขตลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาจิตวิทยา พัฒนาการ, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พรชนิตว์ ลีนาราช. (2560). ทักษะการรู้ดิจิทัลเพื่อพัฒนาคุณภาพการเรียนรู้. ภาควิชาบรรณารักษศาสตร์และสารสนเทศศาสตร์, คณะมนุษยศาสตร์, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พรพิชชา หลักคำ. (2564). การศึกษาทักษะการรู้ดิจิทัลของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาร้อยเอ็ด. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาจิตวิทยา, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และแก้ไขเพิ่มเติม (ปรับปรุง) พ.ศ. 2545
พิพัฒน์ ศรไพบูลย์.(2563).รูปแบบการบริหารการพัฒนาความเอื้ออาทรและความสมานฉันท์ของนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันอุดมศึกษา กรุงเทพมหานคร. หลักสูตรปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยพะเยา.
แพรภัทร ยอดแกว. (2552). 7 อุปนิสัย พัฒนาสู่ผู้มีประสิทธิผลสูง. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา http://www.gotoknow.org/blog/the7habits [20 ตุลาคม 2567].
ภัทรสุดา ยะบุญวัน (2564) การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้เรื่อง การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัลสำหรับการเรียนการสอนด้วยสื่อ อินโฟกราฟิกที่ส่งผลต่อการรู้ดิจิทัล ของนักศึกษาวิชาชีพครูคณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร. หลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา, มหาวิทยาลัยศิลปากร
วิชัย วงศ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2564). การออกแบบการเรียนรู้ใน New Normal. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒ.
สรายุทธ วรเวก. (2563). รูปแบบบริหารการพัฒนาครูเพื่อสร้างนักเรียนให้เป็นคนดี. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยพะเยา.
สัมมา รธนิธย์. (2560). หลักทฤษฎีและปฏิบัติการบริหารการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: ข้าวฟ่าง.
สุชาดา วรรธะมานี.(2542).การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการเปิดรับข่าวสารเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ (ECOTOURISM) กับความรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักศึกษามหาวิทยาลัยในเขตกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปกร.
สุทัศน์ ภูมิภาค. (2558). การพัฒนาการจัดการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติของเดวีส์เสริมด้วยแบบฝึกที่มีผลต่อทักษะปฏิบัติในการใช้งานโปรแกรมนำเสนอข้อมูลของนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษากรุงเทพมหานคร เขต 1. (2567). แผนพัฒนาการศึกษาขั้นพื้นฐาน (2565-2567) ฉบับปรับปรุง (2566-2570) พ.ศ. 2567. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.sesao1.go.th/ [22 กันยายน 2567].
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษากรุงเทพมหานคร เขต 2. (2567). แผนพัฒนาการศึกษาขั้นพื้นฐาน (2565-2567) ฉบับปรับปรุง (2567-2570) พ.ศ. 2567. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: http://www.sesao2.go.th/ [22 กันยายน 2567].
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). การศึกษายุคดิจิทัล. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.posttoday.com/social/general/628541. [16 พฤศจิกายน 2563].
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). การกำหนดระดับสมรรถนะดิจิทัล (Digital Competency : DC) สำหรับครูและบุคลากรทางการศึกษา ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.facebook.com/obec.pr/posts/1338665433170602 [16 พฤศจิกายน 2563].
สำนักงานคณะกรรมการดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). 25 Elements Digital Competency. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.dlbaseline.org/digital-competency [16 พฤศจิกายน 2563].
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). แนวปฏิบัติของการสร้างและส่งเสริมการรู้ดิจิทัลสำหรับครู. กรุงเทพฯ: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
อภิรัฐ เจาะจง. (2566). สมรรถนะกับการบริหารงานบุคคลของบุคลากรทางการศึกษาสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสระแก้ว. วารสารสังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม, 5(1), 1-11.
อันธิกา ปริญญานิลกุล และคณะ. (2563). ทักษะดิจิทัลที่จำเป็นต่อการปฏิบัติงานของผู้ประกอบวิชาชีพในธุรกิจโรงแรมไทย: กรณีศึกษาโรงแรมในเครือดุสิตอินเตอร์เนชั่นแนลในเขตกรุงเทพมหานคร. คณะอุตสาหกรรมบริการ. บัณฑิตวิทยาลัย, วิทยาลัยดุสิตธานี.
Ala-Mutka, K. (2011). Mapping digital competence: Towards a conceptual understanding. Luxembourg: Publications Office of the European Union. Retrieved September 30, 2012 from http://ftp.jrc.es/EURdoc/JRC67075_TN.pdf.
Balanskat, A., & Gertsch, C. (2010). Digital skills for teachers. European School net.
Connor, A. M. (2016). Creative integration of digital technologies in education. Journal of Educational Innovation, 12(3), 45–58. https://doi.org/xxxxxx
Ertmer, P. A., & Ottenbreit-Leftwich, A. T. (2010). Teacher technology change: How knowledge, confidence, beliefs, and culture intersect. Journal of Research on Technology in Education, 42(3), 255–284. https://doi.org/10.1080/15391523.2010.10782551
European Commission. (2006). Communication from the Commission to the European Parliament, the Council and the European Economic and Social Committee of 7.
McClelland, D.C., & Winter, D.G. (1971). Motivating economic achievement. Free Press.
Parry, D. A., & Grant, L. (2019) titled "Investigating Differences in the Attention Distribution Strategies of High and Low Media Multitaskers Through a Two-Dimensional Game" published in the journal Cyberpsychology: Journal of Psychosocial Research on Cyberspace.
Rogers, E.M. (1995). Diffusion of innovations. 4th ed. The Free Press.
