ศึกษาความสำคัญของปรางค์กู่ในมิติแห่งการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ 1) ศึกษาความสำคัญของปรางค์กู่ ในจังหวัดชัยภูมิ 2) ศึกษาสถานที่ในมิติแห่งการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนา 3)ศึกษาวิเคราะห์ความสำคัญของปรางค์กู่ในมิติแห่งการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนา เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยจัดเก็บข้อมูลในกลุ่มที่อยู่ในพื้นที่อำเภอเมืองชัยภูมิ จำนวน 15 รูป/คน ด้วยวิธีการเจาะจง 10 รูป/คน ในประเด็นที่ต้องการศึกษาวิจัย รวมเป็นจำนวน 25 รูป/คน การศึกษาเอกสารได้ศึกษาข้อมูลจากแหล่งปฐมภูมิ และข้อมูลทุติยภูมิเป็นการค้นคว้าและรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับแนวคิดทฤษฎี และผลงานการวิจัยที่เกี่ยวข้อง ศึกษาจากหนังสือ บทความในวารสาร เอกสารวิชาการ วิทยานิพนธ์ แผนพัฒนาและฐานข้อมูลที่เป็นแหล่งสืบค้นงานวิจัยเพื่อใช้ในการทบทวนวรรณกรรมและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง
ผลการวิจัยพบว่า การศึกษาความสำคัญของปรางค์กู่ในจังหวัดชัยภูมิ จะช่วยให้เข้าใจถึงคุณค่าทางประวัติศาสตร์และศิลปะของปรางค์กู่ซึ่งเป็นโบราณสถานที่มีความสำคัญในทางพุทธศาสนาและเป็นแหล่งเรียนรู้เกี่ยวกับอารยธรรมโบราณของภูมิภาคนี้เป็นอย่างดีจากการศึกษาสถานที่ในมิติแห่งการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาจะช่วยให้เข้าใจบทบาทของปรางค์กู่ในฐานะแหล่งท่องเที่ยวที่เกี่ยวข้องกับพุทธศาสนาซึ่งเป็นสถานที่ที่มีความสำคัญทั้งในด้านศาสนาและวัฒนธรรมและสามารถดึงดูดนักท่องเที่ยวที่สนใจศึกษาพุทธศาสนาและประวัติศาสตร์สำหับการวิเคราะห์ความสำคัญจะเน้นถึงบทบาทของปรางค์กู่ในการเผยแผ่และส่งเสริมพุทธศาสนารวมทั้งพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวที่เชื่อมโยงกับความเชื่อทางศาสนาอย่างยั่งยืนพร้อมกับสืบสารการศึกษาและเรียนรู้ความเป็นมาของปรางค์กู่อย่างถูกต้อง
Downloads
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท). “แนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดชัยภูมิ”. การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.tat.or.th/th [13 พฤษภาคม 2567].
กรมศิลปากร กระทรวงวัฒนธรรม. ข้อมูลโบราณสถานที่ขึ้นทะเบียน. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.finearts.go.th/ [12 พฤษภาคม 2567].
คณะกรรมการฝ่ายประมวลเอกสารและจดหมายเหตุ. (2542). วัฒนธรรม พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ เอกลักษณ์และภูมิปัญญาจังหวัดชัยภูมิ. กรุงเทพฯ: โครงการตำราและพัฒนาสื่อ.
เติม วิภาคย์พจนกิจ. (2542). ประวัติศาสตร์อีสาน. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์
ธวัชชัย สาครินทร์. (2542). นครราชสีมาโคราชของเรา. กรุงเทพฯ: มังกรการพิมพ์ (1994) จำกัด.
ไพฑูรย์ มีกุศล. (2542). สารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคอีสาน. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสารานุกรมวัฒนธรรมไทย ธนาคารไทยพาณิชย์.
ศิลปะและวัฒนธรรมจังหวัดชัยภูมิ. ปรางค์กู่. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา:https://culture.cpru.ac.th/2022/01/07 [27 มกราคม 2568].
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2538). แหล่งอารยธรรมอีสาน. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน
ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). ปรางค์กู่. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://archaeology.sac.or.th/archaeology/275?utm_source=chatgpt.com. [11 มีนาคม 2568].
สุทธิ เหล่าฤทธ์ และคณะ. (2545). ประวัติเมืองชัยภูมิ. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
สำนักงานประชาสัมพันธ์จังหวัดชัยภูมิ. ปรางค์กู่. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://chaiyaphum.prd.go.th/th/content/category/detail/id/127/iid/11494?utm_source=chatgpt.com. [13 พฤษภาคม 2567].