การจัดการความขัดแย้งในองค์กรเชิงพุทธสู่ความสามัคคีที่ยั่งยืน

ผู้แต่ง

  • พระครูโสภณวีรานุวัตร อาจารย์ประจำ/ประธานหลักสูตร สาขาวิชา รัฐประศาสนศาสตร์บัณฑิต วิทยาลัยสงฆ์สุพรรณบุรีศรีสุวรรณภูมิ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การจัดการ, ความขัดแย้ง, องค์การเชิงพุทธ, ความสามัคคีที่ยั่งยืน

บทคัดย่อ

บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งในองค์กร โดยใช้หลักธรรมทางพระพุทธศาสนาอันเป็นเครื่องมือเพื่อสร้างสรรค์สภาพแวดล้อมในการทำงานที่เอื้อต่อความสุข ความสามัคคี และความยั่งยืนขององค์กร ผลจากการศึกษาพบว่า ความขัดแย้งเป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นได้ในทุกองค์กร ไม่ว่าจะเป็นองค์กรขนาดเล็กหรือขนาดใหญ่ องค์กรภาครัฐหรือเอกชน ความขัดแย้งเหล่านี้อาจเกิดจากความแตกต่างทางความคิด เหตุผล หรือผลประโยชน์ ซึ่งหากไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม อาจส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพการทำงานขององค์กร ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล และภาพลักษณ์ขององค์กรในระยะยาว พระพุทธศาสนาได้ให้หลักธรรมคำสอนที่สามารถนำมาประยุกต์ใช้ในการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเน้นที่การพัฒนาจิตใจของบุคคล การสร้างความเข้าใจอันดี และการแสวงหาทางออกที่เป็นธรรมต่อทุกฝ่าย นำเสนอแนวคิดในการจัดการความขัดแย้งในองค์การโดยยึดหลักธรรมทางพุทธ เพื่อสร้างความสามัคคีที่ยั่งยืนในองค์กร

Downloads

Download data is not yet available.

References

ชลากร เทียนส่องใจ. (2553). การเจรจาไกล่เกลี่ยคนกลางเชิงพุทธ: หลักการและเครื่องมือสำหรับการจัดการความขัดแย้ง. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาพระพุทธศาสนา, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ประสิทธิ์ กุลบุญญา, ดร. (2557). ความขัดแย้งและการจัดการความขัดแย้งตามหลักพระพุทธศาสนา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. ปีที่ 5 ฉบับที่ 1 มกราคม - มิถุนายน 2557.

พระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2555). พุทธวิธีการบริหาร. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. เล่มที่ 18 (พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ 10 สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค ปุณณสูตร ข้อ 112-117). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ยืน ชาร์ป (เขียน). ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ และคมสันต์ หุตะแพทย์ (แปล). (2529). อำนาจและยุทธวิธีไร้ความรุนแรง. กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.

วันชัย วัฒนศัพท์ และคณะ.(2548). การแก้ปัญหาความขัดแย้งในสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

วันชัย วัฒนศัพท์ และคณะ.(2547). คู่มือเกี่ยวกับความขัดแย้ง หลักการ และเครื่องหมายแก้ปัญหา. กรุงเทพฯ: ศูนย์สันติวิธี และธรรมาภิบาล.

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2553). ภูมิวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สถาบันพระปกเกล้า. (2545). ยุทธศาสตร์เพื่อการพัฒนาท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์สถาบันพระปกเกล้า.

เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2534). ความขัดแย้ง: การบริหารเพื่อความสร้างสรรค์. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: ต้นอ้อ.

อรุณ รักธรรม. (2523). การพัฒนาองค์การเพื่อการเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

Dale, Ernest. (1973). Management Theory and Practice. New York: McGraw-Hill Book Co.

Fayol, Henry. (1949). General and Industrial Management. London: Sir Issac Pitman & Sons Ltd.

Prebish. C.S. and Keown. D. (2006). Introduction to Buddhism. London: Rougtledge.

Zhou Yu, Chen Shou. (1959). History of the Three Kingdoms. Reprint.

01

Downloads

เผยแพร่แล้ว

11-12-2024

How to Cite

พระครูโสภณวีรานุวัตร. (2024). การจัดการความขัดแย้งในองค์กรเชิงพุทธสู่ความสามัคคีที่ยั่งยืน. วารสารศรีสุวรรณภูมิปริทรรศน์, 2(3), 20–33. สืบค้น จาก https://so14.tci-thaijo.org/index.php/JSBR/article/view/1018