GUIDELINES FOR SUSTAINABLE TOURISM DEVELOPMENT: A CASE OF THUNG BUA DAENG FLOATING MARKET AT NAKHON PATHOM PROVINCE
Keywords:
Guideline for Development, Sustainable Tourism, Thung Bua Daeng Floating MarketAbstract
The objective of this research are the opinions of tourists on sustainable tourism development to study opinions of stakeholders in sustainable tourism development and to guideline for sustainable tourism development. This research were mixed methods. Data were sample group from 400 thai tourists who came to Thung Bua Daeng Floating Market at Banglen using specific sampling. The data were analyzed using percentage mean and standard deviation. The qualitive data was interviewed using a semi-structured interview including government, community, academic and tourists. The objective of this research are the opinions of tourists on sustainable tourism development of Thung Bua Daeng Floating Market. To study opinions of stakeholders in sustainable tourism development of Thung Bua Daeng Floating Market. And to guidelines for sustainable tourism development of Thung Bua Daeng Floating Market. This research were mixed methods. Data were sample group from 400 thai tourists who came to Thung Bua Daeng Floating Market at Banglen using specific sampling. The data were analyzed using percentage mean and standard deviation. The qualitive data was interviewed using a semi-structured interview including government, community, academic and tourists.
References
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2544). แผนปฏิบัติการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: กองอนุรักษ์การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2560). หลักสถิติ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชนิตา แหลมคม และกุลกัญญา ณ ป้อมเพ็ชร์. (2561). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดในการใช้บริการเรียกรถแท็กซี่ ผ่านแอพลิเคชั่น Grab ของผู้โดยสารในเขตภาคกลาง. วารสารการบริหารและการจัดการ. 8(2). 151-174.
ชัยณรงค์ ศรีรักษ์. (2563). การวิเคราะห์อัตลักษณ์ชุมชนเพื่อพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว โดยกระบวนการ
มีส่วนร่วมชุมชนวัฒนธรรมไทย-ยวน ลาวครั่ง อำเภอกำแพงแสน จังหวัดนครปฐม. วารสาร
ศิลปศาสตร์และวิทยาการจัดการ. 7(1). 70-81.
ชัยฤทธิ์ ทางรอด. (2561). การจัดการการทองเที่ยวเชิงเกษตร ลองเรือชมสวน เลียบคลองมหาสวัสดิ์ อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี. 12(2). 115-130.
ไชยฤทธิ์ อนุชิตวรวงศ์. (2561). การศึกษาแนวทางการปรับปรุงการดำเนินนโยบายการพัฒนาที่ยั่งยืนและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมของประเทศไทย เพื่อตอบสนองยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี. หลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักร. วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร: กรุงเทพฯ.
ณัฐกานต์ รองทอง และวงศ์วิภา โถสุวรรณจินดา. (2563). แนวทางการพัฒนาศักยภาพรูปแบบการท่องเที่ยวชุมชนบ้านสาขลา อำเภอพระสมุทรเจดีย์ จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี. 14(1). 109-129.
ธัญญรัตน์ ไชยคราม (2561). การประยุกต์เทคโนโลยีภูมิสารสนเทศเพื่อสร้างแผนที่ออนไลน์ ผ่านเทคโนโลยี Google Maps GIS Online ในกลุ่มการท่องเที่ยวภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. 28(4). 575-586.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา และเพ็ญศิริ ศรีคำภา. (2557). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.
ปรเมษฐ์ บุญนำศิริกิจ และสุดสันต์ สุทธิพิศาล. (2562). วัฒนธรรมกับการท่องเที่ยว. นนทบุรี: มหาวิทยาลัย สุโขทัยธรรมาธิราช.
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.
พันธ์เทวัช ยังดี ศิริวรรณ กวงเพ้ง และสมมาตร ผลเกิด. (2558). การศึกษาผลกระทบการท่องเที่ยวต่อเศรษฐกิจชุมชนรอบปราสาทหินเขาพนมรุ้งและปราสาทหินเมืองตํ่า จังหวัดบุรีรัมย์. รมยสาร. 13(3). 123-125.
ราชกิจจานุเบกษา. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580. สืบค้นเมื่อ 14 พฤศจิกายน 2563. จาก http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2561/A/082/T_0001.PDF
รัศมี อ่อนปรีดา. (2558). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดราชบุรีและสมุทรสงคราม. วารสาร วิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร. 6(1). 135-145.
ลดาวัลย์. (2560). เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน: การเติบโตทางเศรษฐกิจที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม. สืบค้น 21 พฤศจิกายน 2563. จาก https://tma.or.th/2016/uploads/file/Prosperous-Ladawan-NESDB.pdf.pdf
วนิชญา ลางคุลเกษตริน และนาถนเรศ อาคาสุวรรณ. (2561). การประยุกต์ใช้ระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชน ตำบลเกาะยอ อำเภอเมืองสงขลา จังหวัดสงขลา. การประชุมวิชาการระดับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา. 1(1). 521-530.
ศิวธิดา ภูมิวรมุนี เสรี วงษ์มณฑา และชุษณะ เตชะคณา. (2562). แนวทางการส่งเสริมการตลาดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดนครพนม. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี. 13(1). มกราคม-เมษายน. 184-201.
ศิรินันท์ พงษ์นิรันดร โอชัญญา บัวธรรม และชัชญา ยอดสุวรรณ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 9(1). 234-259.
สวิชญา ศุภอุดมฤกษ์ ตรีรัตน์ รักธิดา ศิริ และพัฒนพงศ์ จันทร์สว่าง. (2558). การศึกษาและพัฒนาทักษะชุมชนในการสร้างเส้นทางและโปรแกรมท่องเที่ยว ตามแนวคิด Green Tourism อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ (รายงานการวิจัย). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมาตรี.
อมรรัตน์ ฟริญญาณี. (2558). การส่งเสริมการท่องเที่ยวแบบไม่เร่งรีบในชุมชนบางกระเจ้า จังหวัดสมุทรปราการ. (ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์).
อัครเดช ปิ่นสุข. (2558). การยอมรับเทคโนโลยีสารสนเทศ คุณภาพบริการอิเล็กทรอนิกส์ และส่วนประสมการตลาดในมุมมองของลูกค้าที่ส่งผลต่อความพึงพอใจ (E-satisfaction) ในการจองตั๋วภาพยนตร์ออนไลน์ผ่านระบบแอพลิเคชั่นของผู้ใช้บริการในจังหวัดกรุงเทพมหานคร. (ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).
Bonwell, C.C. and Eison, J.A. (1991). Active Learning Creating Excitement in the Classroom. ASHEERIC Education Report No.1. The George Washington University, Washington DC.
Creswell, J. W. (2015). A Concise Introduction to Mixed Methods Research. Thousand Oaks, CA: Sage.
Yamané, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis 3rdedition. New York. Harper and Row Publications
