TOURIST BEHAVIOR AND TOURIST OPINIONS TOWARDS ARTS TOURISM ON CREATIVE TOURISM CONCEPT OF RATCHABURI PROVINCE
Abstract
The objectives of this study were 1) to study the tourist behavior used in the decision-making to travel on Arts Tourism., 2) to study the tourist opinions towards artistic tourism based on the creative tourism concept.,3) to study the relationship between demographic characteristics and tourist behavior in art tourism., and 4) to compare demographic characteristics with tourists; opinions towards arts tourism on creative tourism concept. A quantitative method with 400 samples of tourists who visited Ratchaburi Province has responded to the questionnaire. The data analysis used percentage, mean, standard deviation, Chi-Square Test and t-test, F-test (ANOVA). The research findings were: 1) the most of traveling with friends at a reason of popular places, famous tourist attractions, online searching for travel information, and the average once tourist spent less than 1,000 baht per day. 2) the potential of the art tourism based on creative tourism has consisted of 4 aspects was at a high level and 3 aspects was at a moderate level. 3) the relationship between demographic characteristics and tourist behavior in art tourism was different statistically significant at 0.05, 0.01, and 0.001 level., and 4) the comparison of demographic characteristics with tourists opinions towards arts tourism on creative tourism concept was different statistically significant at 0.05, 0.01 and 0.001 level. The results of this research will be a guideline for arts tourism development based on creative tourism concept at Ratchaburi Province.
References
กนกเกล้า แกล้วกล้า วารัชต์ มัธยมบุรุษ ละเอียด ศิลาน้อย และสันติธร ภูริภักดี. (2560). ปัจจัยส่วนบุคคลที่ส่งผลต่อการตัดสินใจมาท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของนครชัยบุรินทร์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 9(1), 23-39.
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). คู่มือการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). สถิติจำนวนนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาท่องเที่ยวจังหวัดราชบุรี. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กันตภณ แก้วสง่า และนิศาชล จำนงศรี. (2558). การจัดการความรู้การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา. วารสารสุรนารี, 9 (2), 79-103.
คณะกรรมการบริหารงานจังหวัดแบบบูรณาการ จังหวัดราชบุรี. (2561) แผนพัฒนาจังหวัดราชบุรี 2561-2564, 15 กันยายน 2562. http://www.ratchaburi.go.th/plan.
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2560) แผนการพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ: คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ.
จุฑาภรณ์ ฮาร์ล และศศิธร ง้วนพันธ์. (2557). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจเดินทางท่องเที่ยวในประเทศไทยของนักท่องเที่ยวชาวต่างประเทศ. วารสารการเงิน การลงทุน การตลาดและการบริหารธุรกิจ, 4 (3), 415-426.
ชนิดา พุ่มศร. (2561). การพัฒนากลยุทธ์การสื่อสารการตลาดเชิงบูรณาการเพื่อสร้างการรับรู้คุณค่าการท่องเที่ยวเชิงนิเวศจังหวัดราชบุรี. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฎนครปฐม, 5(2), 1-14.
ชุมพล พืชพันธ์ไพศาล. (2558). การศึกษาเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์สัมผัสภูมิปัญญาท้องถิ่น กรณีศึกษา ผลิตภัณฑ์อาหาร วัฒนธรรมมุสลิม ชุมชนเมืองเทศบาลนครพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ คณะวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยราชภัฎพระนครศรีอยุธยา.
นันตพร ศรีวิไล ปิยกนิฏฐ์ โชติวนิช และจาตุรงค์ ศรีวงษ์วรรณะ. (2556). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจเลือกมาท่องเที่ยวจังหวัดนครพนม. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการมหาวิทยาลัยขอนแก่น, 6(2), 92-106.
พีรวัส สุวรรณประภา ณัฐวุฒิ โรจน์นิรุตติกุล และวรนาถ แสงมณี. (2558). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการท่องเที่ยวอำเภอสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม, 14(3), 416-422.
มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. (2551). เอกสารการสอนวิชาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. คณะศิลปศาสตร์และวิทยาศาสตร์. สาขาวิชาการท่องเที่ยวและการโรงแรม. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
มุทริกา พฤกษาพงษ์. (2554). เที่ยวอย่างเข้าใจไปกับการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์, สืบค้น 15 กันยายน 2562. จาก https://www.manager.co.th/Travel/ViewNews.aspx?.
ศลิษา ธีรานนท์ และ ประกาศิต โสภณจรัสกุล. (2559). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: ทางเลือก-ทางรอดของการท่องเที่ยวไทย. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 8 (2), 206-215.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์, และคณะ. (2556). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ (Creative Tourism). กรุงเทพฯ: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน).
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ : คู่มือและแนวทาง ปฏิบัติการ. กรุงเทพฯ: คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุนิษา กลิ่นขจร และทิพย์วรรณ สุขใจรุ่งวัฒนา. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยววิถีถิ่น วิถีไทยเพื่อสร้างอัตลักษณ์ใหม่ของเส้นทางการท่องเที่ยวเมืองร้อยเกาะ. วารสาร Veridian E-Journal, 11(3), 3228-3244.
Cronbach, L. Y. (1951). Coefficient Alpha and the Internal Structure of Tests. Psychometrika. 16, 297-334.
Richards, G. (2010). Creative Tourism and Local Development. In Wurzburger, R. (Ed.). Creative Tourism A Global Conversation how to provide unique creative experiences for travelers worldwide: at present at the 2008 Santa Fe & UNESCO International Conference on Creative Tourism in Santa Fe. New Mexico. USA.
Tourism Malaysia Media Release. (2010). The 1st Malaysia Art Tourism Festival. Retrieved July 18, 2020, from http://www.tourism.gov.my/corporate/mediacentre.asp?page =news_desk&subpage=archive&news_id=445.
Yamane, T. (1967). Taro Statistic: An Introductory Analysis. New York: Harper &row.
