PUBLIC RELATION STRATEGIES OF COMMUNITY MUSEUM: A CASE STUDY OF LIVING COMMUNITY MUSEUM, BAN KHI LEK YAI COMMUNITY, SO PHI SAI DISTRICT, BEUNGKAN PROVINCE
Keywords:
Phra Nakhon Khiri, History, Effectiveness, ConservationAbstract
The objective of this research is to study public relation strategies of the living community museum of Ban Khi Lek Yai, Beung Kan Province. This study employed a qualitative research design in which the sample was selected purposively, along with semi-structured interview (with participant observation and non-participant observation). The key informant were 17 participants consisting of one founder of the museum, one assistant village headman, 15 village members. Content analysis was later conducted. The findings were presented descriptively. This study was based on the concept of local museum, community based tourism, and the theories about publicity. The results of this research indicated that Living Community Museum: 1) Personal Media through Suthipong Suriya, through a strategy of promoting himself as being famous and multi-talented. Another strategy in personal media is his family members helping to communicate via Word-Of-Mouth, so public relations for community museums can be known to those who are cquainted with Suttipong Suriya and his relatives in no time; 2) Blogger Suttipong Suriya distribute information about Living Communication Museum to the influencers to invite them to visit the museum and help promoting Living Communication Museum (this way will make the museum become well-known); 3) Word-Of-Mouth strategy will make tourists come to visit the museum, in which they are tourists roaming or tourists who had booked in advance. Many people impressed that they would tell others through their own experience to strengthen public relations strategy.
References
กรรณิการ์ อัศวดรเดชา. (2544). สื่อและเครื่องมือในการประชาสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
กันตภณ แก้วสง่า และคณะ. (2563). การประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ผ่านเว็บไซต์เครือข่าว
สังคม. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, ปีที่ 15 ฉบับที่ 2 (กรกฎาคม-ธันวาคม).
จรีมาศ เทพมณฑา. (2559). นโยบาย แผน และกลยุทธ์ในการประชาสัมพันธ์เพื่อสร้างการรับรู้ภาพลักษณ์
ของกรมป่าไม้. (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)
บุษบา สุธีธร, และคณะ. (2548). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์. นนทบุรี: โรงพิมพ์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ผ่องพรรณ ตรัยมงคลกูล, สุภาพ ฉัตราภรณ์. (2553). การออกแบบการวิจัย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พีรณัฐ พรนิเสน. (2562). พิพิธภัณฑ์มีชีวิต และ Street Art บ้านขี้เหล็กใหญ่ Unseen แห่งใหม่ของบึงกาฬ.
ค้นเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2563, จาก https://www.sanook.com/travel/1413173/
ภัทราภร รุจิระเศรษฐ. (2558). การประชาสัมพันธ์และอิทธิพลการบอกเล่าปากต่อปากที่มีผลต่อการ
ตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมภายในจังหวัดสิงห์บุรีของนักท่องเที่ยว. (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).
วิภัคฉณัฏฐ์ นิมิตรพันธ์ และศิริจันทรา พลกนิษฐ. (2559). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ภายใต้สื่อสังคม
ออนไลน์ Public Relations Strategy on Social Media. สังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 6(1), 21.
ศิริวรรณ สิทธิกา. (2562). พิพิธภัณฑ์ชุมชนมีชีวิตแห่งบึงกาฬ บ้านหลังเก่าที่พาเราไปเรียนรู้วิถีดั้งเดิมของ
อีสาน. ค้นเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2563, จาก https://themomentum.co/life community museum-bueng-kan/
สุทธิพงษ์ สุริยะ. (2562). พิพิธภัณฑ์มีชีวิตบึงกาฬ สร้าง 100 ผลงานกราฟฟิตี้ ”พญานาค”. ค้นเมื่อ 20
กุมภาพันธ์ 2563, จาก https://www.thaipost.net/main/detail/42778
สุนิสา ประวิชัย. (2560). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อสังคมออนไลน์. (มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).
Amalia Petrovici. (2015). Public Relations in Tourism. A Research on the Perception of the
Romanian Public Upon Responsible Tourism. (University of Bacău).
Chatpun Ratanachaithong. (2016). Behavior and Satisfaction in Using Facebook for Travel and Leisure Purposes for 52–65 Years Old Living in Bangkok. National Academic Conference Rajamangala Business Administration Phra Nakhon Creative Presentations will be held on 16–17 December 2016, pp.444–456