A GUIDELINE FOR EFFECTTIVE CONSERVATION AND DEVELOPMENT OF PHRA NAKHON KHIRI PARK (KHAO WANG)
Keywords:
Phra Nakhon Khiri, History, Effectiveness, ConservationAbstract
This research aims to study tourism effect from Phra Nakhon Khiri Park (Khao Wang) and potential development guideline for promoting the development of youth awareness. By using qualitative research (study related document, area interviews, and representative interviews), the study indicated that conservation Guideline Phra Nakhon Khiri Park (Khao Wang) can be used as a guideline for preserveiw, tourist attractions with a distinctive pattern of work, and have the uniqueness of the palace unlike any other simple festivals from other tourist attractions. Also, encourage, and cultivating consciousness in conservation of the original cultural preservation in conjunction with the villagers is also important, In addition, there is also a campaign for tourists to dispose garbages properly and encourage entrepreneur to use natural materials for reducing solid waste problem. Secondly, the development of the potential of Phra NaKhon Khiri Historical Park (Khao Wang) to accommodate and to solve problem by improvement cleanliness of the infrastructure.
References
แขขวัญ สุนทรศารทูล. (2555). การพัฒนาศักยภาพในการเข้าถึงวัฒนธรรมท้องถิ่น: กรณีศึกษายุทธศาสตร์การพัฒนาองค์ความรู้และรูปแบบพิธีกรรมของประเพณีอุ้มพระดำน้ำ จังหวัดเพชรบูรณ์. ราชภัฎเพชรบูรณ์สาร, 2-9.
จรินทร์ ฟักประไพ. (2558). การพัฒนาศักยภาพของชุมชนและกลุ่มทอผ้าพื้นเมืองบนฐานนิเวศวัฒนธรรมเชิงการท่องเที่ยว เขตพื้นที่บ้านหนองเขื่อนช้าง จังหวัดมหาสารคาม. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ, 151-168.
ณิชกานต์ บัวอินทร์และคณะ. (2559). การพัฒนาศักยภาพชุมชนด้วยแผนแม่บทชุมชนบ้านชายวัด ตำบลเสวียด อำเภอท่าฉาง จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 193 -212.
นิศา ชัชกุล. (2554). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พินิจ จริตงามและคณะ. (2553). การศึกษาการพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชนตลาดบ้านใหม่ จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารวิทยาลัยพาณิชยศาสตร์บูรพาปริทัศน์, 59-73.
เยาวลักษณ์ เหล่าฤทธิ์และคณะ. (2558). เที่ยววัด : แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศวัฒนธรรมริมฝั่งแม่น้ำโขง จังหวัดหนองคาย. วารสารบัณฑิตศึกษา, 165-176.
รัชฎาพร เลิศโพคานนท์และ วิเชียร เลิศโพคานนท์. (2557). การพัฒนาศักยภาพชุมชนบ้านเหมืองกุง ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 22-38.
วณาลี ศักดิ์สุริยผดุง. (2554-2555). ปัญหาและอุปสรรคที่ส่งผลต่อการอนุรักษ์พื้นที่ประวัติศาสตร์. วารสารหน้าจั่ว ว่าด้วยประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมและสถาปัตยกรรมไทย, 148-161.
ศิรินันท์ พงษ์นิรันดรและคณะ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ, 235-259.
หทัยรัตน์ บุณโยปัษฏัมภ์และ เบ็ญจรัศม์ มาประณีต. (2557). การมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์วัฒนธรรมไทยพวนของคณะกรรมการบริหารศูนย์วัฒนธรรมเฉลิมราชวัดฝั่งคลอง จังหวัดนครนายก. การประชุมวิชาการของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ครั้งที่ 53 (หน้า 714-719). กรุงเทพมหานคร: สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2561). การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. เข้าถึงได้จาก การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย: https://tiewpakklang.com/7243
ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศมรดกศิลปวัฒนธรรมร่วมกับสำนักพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติและพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติทั่วประเทศ. (3 4 2561). พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนครคีรี จังหวัดเพชรบุรี. เข้าถึงได้จาก พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนครคีรี จังหวัเพชรบุรี: http://www.virtualmuseum.finearts.go.th/phranakhonkhiri/index.php/th/event.html