อัตลักษณ์ร่วมสมัย: การดำรงอยู่ของชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงบ้านกล้วย อำเภอด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อสำรวจอัตลักษณ์ของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงในชุมชนบ้านกล้วย ตำบลวังยาว อำเภอด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี 2) เพื่อศึกษาการดำรงอยู่อย่างร่วมสมัยภายใต้สังคมพหุวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงในชุมชนบ้านกล้วย ตำบลวังยาว อำเภอด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี และ 3) เพื่อนำเสนอรูปแบบการอยู่ร่วมกันภายใต้สังคมพหุวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงในชุมชนบ้านกล้วย ตำบลวังยาว อำเภอด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี พื้นที่วิจัยอยู่ในตำบลวังยาว อำเภอด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี ผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 30 รูป/คน งานวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือวิจัยที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ แบบสำรวจอัตลักษณ์และทุนทางวัฒนธรรมชุมชน แบบสนทนากลุ่มเฉพาะ คณะผู้วิจัยได้รวบรวมข้อมูลแล้วจึงนำมาวิเคราะห์เพื่ออภิปรายผลและเสนอแนะด้วยการเขียน บรรยายเชิงพรรณนา ผลจากการวิจัยพบว่า ชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงบ้านกล้วย มีวิถีชีวิตและการดำรงอยู่ ตามวิถีวัฒนธรรมและประเพณีที่สืบต่อกันมา อันเป็นคุณลักษณะที่เป็นอัตลักษณ์ชุมชน สมาชิกในชุมชนมีความร่วมมือร่วมใจกันอย่างดี บริเวณชุมชนสภาพภูมิประเทศที่เหมาะสมมีลำห้วยไหลผ่าน สามารถการพัฒนา ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมได้ ชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงบ้านกล้วยมีสมาชิกชุมชน ผู้นำชุมชน พระสงฆ์ ปราชญ์ท้องถิ่น ส่วนงานการปกครอง ชมรมการท่องเที่ยว มีส่วนร่วมในการวางแนวทางการพัฒนา ผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรมของชุมชน เช่น การแต่งกาย การละเล่น ดนตรี ผ่านกิจกรรมการท่องเที่ยวในชุมชนและชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยง มีแนวทางพัฒนาชุมชนให้มีที่พักในชุมชนพัฒนาบ้านให้เป็นที่พักสำหรับผู้มาเยือนที่สะอาด สะดวก ปลอดภัย แต่คงความเป็นธรรมชาติและมีกลิ่นไอของวิถีวัฒนธรรมของชาวกะเหรี่ยงสมบูรณ์ พร้อมรองรับนักท่องเที่ยวผ่านกระบวนการโดยผู้นำชุมชน เพื่อเสริมความเข้มแข็งและการปรับตัวร่วมทางวัฒนธรรมที่ยั่งยืนต่อไป
Downloads
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมการพัฒนาชุมชน. (2557). การพัฒนาชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงในจังหวัดสุพรรณบุรี. กรุงเทพฯ: กรมการพัฒนาชุมชน.
กรมทรัพยากรน้ำบาดาล. (2555). สภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์และทรัพยากรธรรมชาติในจังหวัดสุพรรณบุรี.กรุงเทพฯ: กรมทรัพยากรน้ำบาดาล.
โกวิทย์ พวงงาม. (2539). การศึกษารูปแบบและแนวทางการเสริมความเข้มแข็งขององค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.). กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
ชนัญ วงษ์วิภาค. (2548). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ:คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธวัชชัย วงศ์กรี. (2559). การศึกษาชุมชนชาติพันธุ์ในจังหวัดสุพรรณบุรี. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ภูมิปัญญาท้องถิ่น.
พระมหาพรชัย สิริวโร และคณะ. (2560). การศึกษาวิเคราะห์อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมในการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน จังหวัดแม่ฮ่องสอน. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เพ็ญพรรณ เฟื่องฟูลอย. (2563). การวิเคราะห์บทบาทหน้าที่และกระบวนการของชุมชนสร้างสรรค์ในสังคมไทย.พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วีรนุช วอนเก่าน้อย และคณะ. (2560). ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการป่าชุมชนบ้านหินฮาว อำเภอบ้านฝาง จังหวัดขอนแก่น เพื่อการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติอย่างยั่งยืน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ศิริพันธ์ นันสุนานนท์ และคณะ. (2561). ภูมิสังคมทางวิถีชีวิตและคุณค่าของพื้นที่สาธารณะต่อการพัฒนา คุณภาพชีวิตของประชาชนในพื้นที่ชุมน้ำ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬา จังหวัดสุพรรณบุรี. (2563). การส่งเสริมการท่องเที่ยวและกีฬาในพื้นที่จังหวัดสุพรรณบุรี. สุพรรณบุรี: สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬา จังหวัดสุพรรณบุรี.
สำนักงานจังหวัดสุพรรณบุรี. (2563). แผนพัฒนาจังหวัดสุพรรณบุรี พ.ศ. 2561-2565. สุพรรณบุรี: สำนักงานจังหวัดสุพรรณบุรี.
อคิน รพีพัฒน์. (2551). วัฒนธรรมคือความหมาย: ทฤษฎีและวิธีการคิดของคลิฟฟอร์ด เกียร์ซ. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.