แนวทางการพัฒนาครูไทยให้เป็นครูจิตอาสา
คำสำคัญ:
ครูจิตอาสา, การพัฒนาครู, กิจกรรมจิตอาสาบทคัดย่อ
การพัฒนาครูไทยให้เป็นครูจิตอาสาเป็นแนวทางสำคัญในการเสริมสร้างระบบการศึกษาที่มีคุณธรรมและจิตสำนึกเพื่อสังคม บทความนี้มุ่งศึกษาหลักการ แนวคิด และแนวทางการพัฒนาครูไทยให้มีจิตอาสา โดยอาศัยการวิเคราะห์แนวทางจากงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง รวมถึงกรอบแนวคิดทางจริยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่าแนวทางสำคัญในการพัฒนาครูให้มีจิตอาสาประกอบด้วย 6 ด้าน ได้แก่ (1) การปลูกฝังจิตสำนึกและค่านิยม ผ่านกิจกรรมอบรมและการเป็นแบบอย่างที่ดี (2) การจัดอบรมและพัฒนา โดยจัดหลักสูตรฝึกอบรมเกี่ยวกับจิตอาสาและการทำงานเพื่อสังคม (3) การส่งเสริมการทำกิจกรรมจิตอาสา โดยสนับสนุนให้ครูมีบทบาทนำในการช่วยเหลือสังคม (4) การบูรณาการแนวคิดจิตอาสาในหลักสูตรและการสอน เพื่อให้ครูสามารถปลูกฝังคุณธรรมแก่นักเรียน (5) การสร้างแรงจูงใจและให้การยกย่อง ผ่านระบบรางวัลและการเชิดชูเกียรติ และ (6) การสร้างเครือข่ายจิตอาสา เพื่อให้เกิดความร่วมมือระหว่างครู นักเรียน และชุมชนอย่างยั่งยืน การดำเนินการตามแนวทางดังกล่าวจะช่วยให้ครูสามารถเป็นต้นแบบที่ดีในการพัฒนานักเรียนให้เป็นพลเมืองที่มีคุณธรรมและพร้อมทำประโยชน์เพื่อสังคมต่อไป
เอกสารอ้างอิง
กรรณิการ์ มีทรัพย์. (2564). การพัฒนาการบริหารคุณภาพทั่วทั้งองค์กรในการบริหารงานองค์การบริหารส่วน ตำบลในอำเภอเมืองเพชรบุรี จังหวัดเพชรบุรี. Lawarath Social E-Journal, 3(1).
เฉลิมพล สุปัญญาบุตร. (2563). การพัฒนาสมรรถนะครูด้านการจัดการเรียนรู้เชิงรุกในสถานศึกษา สังกัด สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามหาสารคาม เขต 2. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 7(8):
บุญเรียง ขจรศิลป์. (2555). บทบาทของครูที่มีต่อการพัฒนาเยาวชนไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่ง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปกรณ์ สุปินะ. (2563). ปัญหาและแนวทางแก้ไขการพัฒนาครูไทยในศตวรรษที่ 21. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2551). ปรัชญาการศึกษาไทยกับการพัฒนาครู. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
ศิริเดช สุชีวะ. (2554). สถานการณ์และแนวโน้มของวิชาชีพครูไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยและพัฒนา การศึกษา.
สมหวัง พิธิยานุวัฒน์. (2553). คุณธรรมและจริยธรรมในวิชาชีพครู. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุนทร โพธิ์พฤกษานันท์. (2560). บทบาทของครูในกิจกรรมอาสาสมัครเพื่อพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุวัฒน์ เงินฉ่ำ. (2562). เศรษฐกิจพอเพียงกับวิชาชีพครู. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.
Brudney, J. L., & Meijs, L. C. (2009). "It Ain’t Natural: Toward a New (Natural) Resource Conceptualization for Volunteer Management." Nonprofit and Voluntary Sector Quarterly, 38(4).
Haski-Leventhal, D. (2009). "Altruism and Volunteerism: The Perceptions of Altruism in Four Disciplines and Their Impact on the Study of Volunteerism." Journal for the Theory of Social Behaviour, 39(3).
Hustinx, C., & Lammertyn, F. (2003). "Collective and Reflexive Styles of Volunteering: A Sociological Modernization Perspective." Voluntas: International Journal of Voluntary and Nonprofit Organizations, 14(2).
Musick, M. A., & Wilson, J. (2007). Volunteers: A Social Profile. Indiana University Press.
Putnam, R. D. (2000). Bowling Alone: The Collapse and Revival of American Community. Simon & Schuster.
Salamon, L. M., & Anheier, H. K. (1997). Defining the Nonprofit Sector: A Cross-national Analysis. Johns Hopkins University Press.
United Nations Volunteers. (2011). State of the World’s Volunteerism Report 2011: Universal Values for Global Well-being. United Nations.
Wilson, J. (2000). "Volunteering." Annual Review of Sociology, 26(2).
Wilson, J., & Musick, M. A. (1997). "Who Cares? Toward an Integrated Theory of Volunteer Work." American Sociological Review, 62(5).
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารครุพัฒนาปริทรรศน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
