Sustainable Community Development to Reduce Inequality : A Case Study of Southern Border Provinces of Thailand
Main Article Content
Abstract
The following research studies the level of community development and comparative factors analysis which affects community development. The purpose of the research is to propose a sustainable development model which alleviates inequality in the southern border provinces of Thailand. The research is a mixed method research. Quantitative research instruments used in this study were questionnaires. There were 400 respondents from five provinces naming Satun, Songkla, Yala, Pattani and Narathiwat province. The sampling techniques used were quota sampling and accidental sampling. On the first part, data collection was conducted via surveys in which it employed mean, standard deviation, and multiple regression analysis as means to data analysis. For qualitative method, data collection was conducted semi-structured in-depth interview, and purposive sampling technique had been employed for the selection of 20 major informants.
The result revealed that the level of community development in the five southern border provinces from economic, social, and environmental aspect is at a high level. Comparatively, the result showed that factors affecting community development such as trade and investment promotional strategy in the economic area had the most effect on community development; followed by environmental, traditional, and southern border tourism promotional; and agricultural and agro-industrial processed products marketing development. From the results, the researcher therefore proposes an ESE Development Model which is a community development model that aims to alleviate inequality and promote sustainability development in the southern border provinces following the Three Pillars of Sustainability comprised of ‘economic’, ‘social’, and ‘environmental’ dimensions jointly with the three strategies for southern border provincial development as a key development strategy.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
This article is published under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License (CC BY-NC-ND 4.0), which allows others to share the article with proper attribution to the authors and prohibits commercial use or modification. For any other reuse or republication, permission from the journal and the authors is required.References
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2559). คู่มือการพัฒนามูลค่าเพิ่มสินค้าและบริการ. สืบค้นเมื่อ 24 สิงหาคม 2562, จาก www.dbd.go.th /download/article/article_20161103115457.pdf.
ขวัญนภา สุขคร และคณะ. (2562). กระบวนการสร้างคุณค่าจากทุนทางสังคมวัฒนธรรมสู่การพัฒนาบนความเข้มแข็งและยั่งยืนของชุมชน ตำบลผาปัง อำเภอแม่พริก จังหวัดลาปาง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสวนดุสิต.
จีรศักดิ์ บารุงศักดิ์. (2562). เครือข่ายไก่เบตงประชารัฐ จังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมจังหวัดชายแดนภาคใต้, 1(3), 30–33.
จุฑาทิพย์ ภัทราวาท และคณะ. (2562). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ โครงการการพัฒนาระบบนิเวศการเรียนรู้เพื่อสนับสนุนการพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากที่ใช้นวัตกรรมภายใต้ TRP4 ระยะที่ 1. กรุงเทพ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
ทวีป บุตรโพธิ์. (2561). แนวทางในการกำหนดนโยบายพัฒนาชุมชนเข็มแข็ง. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
ธเนศ ศรีวิชัยลาพันธ์. (2556). การพัฒนาเศรษฐกิจชุมชน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นณริฏ พิศลยบุตร. (2559). ปัญหาความเหลื่อมลาทางการศึกษาของไทย อีกหนึ่งปัญหาด้านการศึกษาที่ภาครัฐควรใส่ใจ. สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2563. จาก https:// thaipublica.org/2016/05/pier-4/.
นิเวศน์ อรุณเบิกฟ้า. (2562). เบตงกับการพัฒนาสู่ความยั่งยืนทางการท่องเที่ยว. วารสารการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมจังหวัดชายแดนภาคใต้, 1(3) 26–29.
พรรณเพ็ญ วัฒนมงคลลาภ. (2560). แนวทางในการพัฒนาชุมชนในเขตอำเภอเมืองแพร่ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
พิมพ์ชนก พุกสุข. (2564). ความยากจนและเหลื่อมล้ำปี 2562 ตัวเลขดีขึ้น แต่คนจน 1 คน ต้องเลี้ยงดู 4 ชีวิต. สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2564. จาก https://thestanda rd.com/poverty-and-inequality-2020/.
พีรพัฒน์ พันศิริ. (2559). เอกสารประกอบการสอนรายวิชาการพัฒนาองค์กรชุมชน. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
รอง ปัญสังกา และคณะ. (2561). รูปแบบการพัฒนาสถานศึกษาสู่ความเป็นโรงเรียนสีขาวตามแนวทางศาสตร์พระราชาสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเลย เขต 1. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ
วุฒิชัย สายบุญจวง. (2561). ชุมชนเข้มแข็งในทัศนะของชาวชุมชน กรณีศึกษาบ้านปลายคลองบางโพธิ์เหนือ หมู่ที่ 3 ตำบลบางโพธิ์เหนือ อำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานี. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(1), 119–129.
สถาบันวิจัยเศรษฐกิจป๋วย อึ๊งภากรณ์. (2562). Digital technology กับการยกระดับคุณภาพชีวิตเกษตรกรไทย. สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2563. จากhttps://www.pier. or.th/?abridged=digital-technology-.
สมเกียรติ ผลประยูร. (2562). เดินหน้าประชารัฐ พัฒนาเศรษฐกิจชายแดนใต้ ภายใต้โครงการเมืองต้นแบบ "สามเหลี่ยม มี่นคง มั่งคั่ง ยั่งยืน. วารสารการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมจังหวัดชายแดนภาคใต้, 1(3) 16-19.
สัณหกฤษณ์ บุญช่วย. (2563). การลดความเหลื่อมล้ำในสังคมไทยอย่างยั่งยืน :ว่าด้วยการประกอบสร้างนโยบายสร้างความเข้มแข็งให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. Journal of Community Development Research Humanities and Social Sciences, 13(4), 141–154.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2563). การสำรวจภาวะเศรษฐกิจและสังคมของครัวเรือน สำนักงานสถิติแห่งชาติ,ประมวลผลโดยสำนักพัฒนาฐานข้อมูลและตัวชี วัดภาวะสังคม สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. สืบค้นเมื่อ 22 มกราคม 2564. จาก http:// www.nso.go.th /sites/2014/Pages/.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.(2561) รายงาสถานการณ์ความยากจนและความเหลื่อมล้ำด้านรายได้ในระดับภาคของประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2563. จาก https://www. nesdb.go.th/ewt_dl_link.php?nid=7787.
สำนักงานการตรวจเงินแผ่นดิน. (2562). รายงานสรุปผลการเสวนาวิชาการต่างประเทศ ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักงานการตรวจเงินแผ่นดิน.
สำนักบริหารยุทธศาสตร์กลุ่มจังหวัดชายแดนภาคใต้. (2557). แผนพัฒนากลุ่มจังหวัดภาคใต้ชายแดนฉบับทบทวน (พ.ศ.2562-2565). สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2563. จาก https://www.osmsouth-border. go.th /news_develop.
สิทธิชัย ตันศรีสกุุล. (2553). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาชุมชนยั่งยืน กรณีศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดมหาสารคาม. วารสารช่อพะยอม, 21, 51–68.
อะหะมะ สะมาแอ และคณะ. (2559). ความเห็นของผู้นำชุมชนต่อการพัฒนาเศรษฐกิจของรัฐในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย, 11(20), 151–164.
อารี วิบูลย์พงศ์ และคณะ. (2560). รายงานฉบับสมบูรณ์ โครงการจัดทาแผนยุทธศาสตร์การพัฒนากลุ่มจังหวัดภาคใต้ชายแดน ระยะ 20 ปี (พ.ศ.2560-2579). ยะลา: กลุ่มงานบริหารยุทธศาสตร์กลุ่มจังหวัดภาคใต้ชายแดน.
ไอซิส รอดพยันต์. (2562). ตันหยงเปาว์ : การต่อสู้เพื่อสร้างความยั่งยืนทางทะเล สู่ธุรกิจประมงพื้นบ้านต้นแบบ. วารสารการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมจังหวัดชายแดนภาคใต้, 1(3), 48–51.
Jittangwatana, B. (2005). Sustainable Tourism Development. Bangkok: Press & Design.
THAIPUBLICA. (2563). รายงานธนาคารโลกพบ “คนจนไทย” สูงขึ้นยุครัฐบาลรัฐประหาร “ประยุทธ์ จันทร์โอชา”. สืบค้นเมื่อ 22 มกราคม 2563.จาก https://thaipublica .org/2020/03/world-bank-report-poverty-inequality-thailand/.