An Evaluation of Self-Efficacy Assessment for the Prevention of Depression and Facebook Addiction in Rajabhat University Students during the New Normal Era
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to study the results of self-efficacy assessments for depression prevention and the use of Facebook among students, and to determine the predictor of depression as well as to determine how students use Facebook. The sample consisted of 749 students randomly selected using multiple steps method. The tools used to collect information include: 1) query depression screening via self-efficacy questionnaire at 0.85 reliability and 2) parenting model questionnaire at 0.83 reliability. Data were analyzed by descriptive statistics and multiple regression. The results were found that; 1) The students had a high level of self-efficacy with a mean of 4.02 and a standard deviation of 0.56; 2) The students had the overall level of depression symptoms were abnormal but did not have depression with a mean of 0.90 and standard deviation of 0.99; 3) The students had a moderate level of overall parenting style with a mean of 3.28 and a standard deviation of 0.75; 4) Good predictors for predicting depression among students (Y1) are: Self-efficacy and self-reliant parenting style It was able to collectively explain the variance of depression among the students of 76.88 percent with the standard deviation of the forecast of 3.70; and 5) Good predictors for forecasting student Facebook addiction (Y2) are: The punitive parenting style and the self-reliant parenting style in which the two were able to jointly explain the variance of students' Facebook addiction at 75.78 percent with a standard deviation of 3.51.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
This article is published under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License (CC BY-NC-ND 4.0), which allows others to share the article with proper attribution to the authors and prohibits commercial use or modification. For any other reuse or republication, permission from the journal and the authors is required.References
กาญจนา สุทธิเนียม และอุบล สุทธิเนียม. (2563). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อภาวะซึมเศร้าของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. วารสารพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต, 34(3), 43-65.
คณะวิทยาการเรียนรู้และศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (2560). บทวิเคราะห์แนวทางการจัดทำข้อเสนอทิศทางการเรียนรู้สำหรับเยาวชน. สืบค้นเมื่อ 26 กรกฎาคม 2563, จาก http://www. nso.go.th/sites/2017/Lists/Activity/Attachments/120/A24-05-60.pdf.
ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2528). ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวกับสุขภาพจิตและจริยธรรมของนักเรียนวัยรุ่น. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทร วิโรฒ ประสานมิตร.
ลลิตา วงศ์แก้วประจักษ์และคณะ. (2564). ความสัมพันธ์ระหว่างการเห็นคุณค่าในตนเองและภาวะซึมเศร้ากับการเสพติดอินเทอร์เน็ตในนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต, 35(2), 95-112.
ลิขิต กาญจนาภรณ์. (2547). สุขภาพจิต. นครปฐม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์, ศรีนครินทรวิโรฒ. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วราภรณ์ รักวิจัย. (2535). การอบรมเลี้ยงดูเด็กปฐมวัย. กรุงเทพฯ : ต้นอ้อการพิมพ์.
วิลาสลักษณ์ ชัววัลลี. (2547). ผลของรางวัลภายนอกและการรับรู้ความสามารถของตนที่มีต่อแรงจูงใจภายในของนักเรียน. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์. (2561). รายงานผลการสำรวจพฤติกรรมผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศไทย ปี 2556. กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2563). รายงาน“เรียนออนไลน์ยุคโควิด-19: วิกฤตหรือโอกาสการศึกษาไทย”. กรุงเทพฯ : สำนักมาตรฐานการศึกษาและพัฒนาการเรียนรู้สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2563). สมรรถนะการศึกษาไทยในเวทีสากล ปี 2562 (IMD 2019). กรุงเทพฯ: บริษัท 21 เซ็นจูรี่ จำกัด.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2560). สรุปผลที่สำคัญการใช้ไอซีทีของเด็กและเยาวชน พ.ศ. 2560. กรุงเทพฯ: เท็กซ์ แอนด์ เจอร์นัล พับลิเคชั่น.
Bandura, A. (1997). Self-efficacy: Toward a unifying theory of behavioral change. Psychological Review, 84(1), 191-215.
