The Relationship between Educational Technology Leadership in School Administrators and Learning Organization: A Case Study of Primary Schools under the Office of the Basic Education Commission, Ratchaburi Primary Educational Service Area Office 1
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research were to: 1) examine the level of educational technology leadership of school administrators; 2) determine the level of learning organization in schools under the Office of Basic Education Commission, Ratchaburi Primary Educational Service Area 1; and 3) identify the relationship between the educational technology leadership and learning organization. Samples included 440 school administrators and teachers under the Office of Ratchaburi Primary Educational Service Area 1. The stratified random sampling techniques were used to select the samples. The research instrument was a 5 point rating scale questionnaire approved by the experts with a reliability coefficient of .80. The statistics used were percentage, mean, standard deviation and Pearson’s Product Moment Correlation Coefficient. The research findings found:
1) the overall level of educational technology leadership of school administrators under the Office of Ratchaburi Primary Educational Service Area 1 was at a high level, in which the highest aspect was ‘learning and teaching’ followed by ‘community laws and ethics’, ‘productivity and professional practice’, ‘avocation of management and operation’, ‘assessment and evaluation’, and ‘leadership and vision’, respectively;
2) the overall level of the state of being a learning organization was at a high level, in which the highest aspect was ‘thinking model’ followed by ‘systematic thinking’, ‘shared vision’, ‘team learning’, and ‘mastery personnel’, respectively;
3) Statistically significant correlation between educational technology leadership and the state of being a learning organization of schools was at.01 (R= 0.768)
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
This article is published under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License (CC BY-NC-ND 4.0), which allows others to share the article with proper attribution to the authors and prohibits commercial use or modification. For any other reuse or republication, permission from the journal and the authors is required.References
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2545). การวิเคราะห์ทางสถิติ: สำหรับการบริหารและวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กิดานันท์ มะลิทอง. (2548). เทคโนโลยีและการสื่อสาร เพื่อการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: อรุณการพิมพ์.
กิรณา ศิริปัญจนะ. (2552). การจัดการองค์กรแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนประถมศึกษา ในเขตพื้นที่ สมุทรปราการ เขต 1. วิทยานิพนธ์ ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี. กรุงเทพมหานคร.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2543). การจัดการเครือข่าย: กลยุทธ์สำคัญสู่ความสำเร็จของ การปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: ส. เอเชียเพรส.
จาเรียง วัยวัฒน์ และเบญจมาศ อ่าพันธุ์. (2540). วินัย 5 ประการพื้นฐานองค์กรเรียนรู้. กรุงเทพฯ: คู่แข่งจากัด.
ชวลิต เกิดทิพย์. (2550). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำทางเทคโนโลยีการศึกษาสำหรับผู้บริหารโรงเรียน. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. ปัตตานี.
บรรจบ บุญจันทร์. (2554). โมเดลสมการโครงสร้าง ภาวะผู้นำเชิงเทคโนโลยีของผู้บริหาร สถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น. ขอนแก่น.
ปราวีณยา สุวรรณโชติ. (2546). การเปลี่ยนแปลงเทคโนโลยีสารสนเทศและแผนการเตรียมรับ ของผู้บริหารโรงเรียนในโรงเรียนระดับมัธยมศึกษาของไทย ระหว่างปี พ.ศ. 2545-2554. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร.
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. (2542, 19 สิงหาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 116 ตอนที่ 74 ก. หน้า 1-23.
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. (2545, 19 ธันวาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 119 ตอนที่ 123 ก. หน้า 16-21.
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2553. (2553, 22 กรกฎาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 127 ตอนที่ 45 ก. หน้า 1-3.
วิโรจน์ สารรัตนะ. (2544). โรงเรียนองค์การ แห่งการเรียนรู้กรอบแนวคิดเชิงทฤษฎีทาง การบริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ: ทิพยว์สิทธิ.
ศักดา มัชปาโต. (2550). ความเป็นองค์การ แห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนสังกัดสำนักงาน เขตพื้นที่การศึกษาขอนแก่น เขต 5. วิทยานิพนธ์ครุศาตรมหาบัณฑิต สาขาบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย. เลย.
ศักดิ์สิน โรจน์สราญรมย์. (2545). การบริหารเพื่อการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: พัฒนาคุณภาพวิชาการ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2544). ผู้บริหารสถานศึกษาต้นแบบ 2544. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สุจิตราภรณ์ สาเภาอินทร์. (2553). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงผู้บริหารสถานศึกษากับการเป็นองค์กร แห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาราชบุรี เขต 2. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขา การบริหารสถานศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏ หมู่บ้านจอมบึง. ราชบุรี.
สุพรรณี กุลภา. (2547). ความเป็นองค์กร แห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนตามการรับรู้ของข้าราชการครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่ การศึกษาเลย. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร มหาบัณฑิต มหาวทิยาลัยราชภัฏเลย. เลย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2555). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 11 (พ.ศ. 2555-2559). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
Maddux, J. E. (2002). Self-efficacy: The power of believing you can. In C.R. Snyder & S.J. Lopez. Handbook of Positive Psychology. New York: Oxford University Press.
McLeod, S., Logan, J., &Allen, J. (2002). Preparing school administrators to use and facilitate the use of information technology: A study of educational leadership programs. Paperpresented at The Annual Meeting of the American Educational Research Association, New Orleans, LA.
Flanagan, L., & Jacobsen, M. (2003). Technology leadership for the twenty-first century rincipal. Journal of Educational Administration, 41(2), 124-142.
Valdez, Gilbert. (2005). Technology Leadership: Enhanceing Positive Educational Change. Retrieved December 13, 2005 from http:// www.ncrel.org/sdrs/areas/ issues / educatrs/ leadrshp/le700.htm
