พระสงฆ์กับการเรียนรู้จริยธรรมในสังคมไทย

ผู้แต่ง

  • พระใบฎีกา ธเนศวร ธีรธมฺโม (ทองเชียง) หลักสูตรครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการสอนสังคมศึกษา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • อิสสรพงษ์ ไกรสินธุ์ หลักสูตรครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสังคมศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์
  • พระครูสุนทรวีรบัณฑิต (วีรชนม์ เขมวีโร (มาลาไธสง)) วิทยาลัยสงฆ์บุรีรัมย์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

พระสงฆ์, เรียนรู้จริยธรรม, สังคมไทย

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาบทบาทของพระสงฆ์ในการเป็นแหล่งเรียนรู้จริยธรรมในสังคมไทย โดยมุ่งเน้นภารกิจของพระสงฆ์ในฐานะผู้ถ่ายทอดหลักธรรมคำสอนและผู้เป็นแบบอย่างทางจริยธรรมให้แก่ประชาชนทุกกลุ่มวัยซึ่งถือว่าได้เป็นผู้นำทางจิตวิญญาณที่มีอิทธิพลต่อค่านิยมและพฤติกรรมของคนในสังคมไทยมาอย่างยาวนาน ทั้งในอดีตที่พระสงฆ์เป็นศูนย์กลางของการศึกษาผ่านกิจกรรมทางศาสนา โดยการเทศนา การอบรมศีลธรรม และการบำเพ็ญสาธารณประโยชน์ที่ส่งเสริมคุณธรรมอย่างต่อเนื่อง บทความนี้ยังกล่าวถึงการเรียนรู้ของพระสงฆ์เพื่อให้เข้ากับบริบทสังคมร่วมสมัย เพื่อให้การเรียนรู้จริยธรรมมีความหลากหลาย ทันสมัย และเข้าถึงได้มากขึ้น พร้อมทั้งนำเสนอตัวอย่างการดำเนินงานของวัดในหลายพื้นที่ที่มีความเข้มแข็งในการเป็นแหล่งเรียนรู้ด้านจริยธรรม อาทิ การจัดบรรพชาสามเณรภาคฤดูร้อน กิจกรรมธรรมะวันอาทิตย์ หรือการจัดเวทีเสวนาธรรมในชุมชน อันจะนำไปสู่การพัฒนาสังคมไทยให้มีความมั่นคงด้านจิตใจและคุณธรรมอย่างยั่งยืนในระยะยาว

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). กรอบความคิดเพื่อส่งเสริมและพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมที่เน้นความมีระเบียบวินัยและความเป็นประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

จิรพันธ์ วิวัชรวงศ์. (2558). หลวงพ่อคูณ พระนักพัฒนาชาวบ้าน. กรุงเทพฯ: มติชน.

พระครูโฆษิตสังฆพิทักษ์. (2561). กลยุทธ์ในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระสงฆ์ไทยในสังคมปัจจุบัน.วารสารวิชาการธรรมทรรศน์. 17(3), 212 - 223.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาสมชาย ฐานวุฑฺโฒ. (2552). คู่มือชีวิต. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.

พุทธทาสภิกขุ. (2532). คู่มือมนุษย์. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

พรสวรรค์ พงษ์ดี. (2551). แนวทางการจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรม และค่านิยมที่พึงประสงค์ของผู้บริหาร ครู และผู้ปกครองนักเรียน ในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษานครสวรรค์ เขต 3. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.

ภัฏชวัฏร์ สุขเสน (2561). แนวทางการปฏิบัติกรรมฐานของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต. (รายงานการวิจัย). สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ศูนย์ส่งเสริมและพัฒนาพลังแผ่นดินเชิงคุณธรรม (ศูนย์คุณธรรม). (2552). การสังเคราะห์งานวิจัยเกี่ยวกับคุณธรรมในประเทศและต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิก.

Chanawangsa, S. (2002). The English Version First Published 2002 as an Article Entitled “What a True Buddhist Should Know about the Pali Canon” in Manusya. Journal of Humanities, 8(1), 62 -70.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

02-12-2025

รูปแบบการอ้างอิง

ธีรธมฺโม (ทองเชียง) พ. ธ. ., ไกรสินธุ์ อ., & (วีรชนม์ เขมวีโร (มาลาไธสง)) พ. . (2025). พระสงฆ์กับการเรียนรู้จริยธรรมในสังคมไทย. วารสารพุทธนวัตกรรมการศึกษา, 1(3), 109–122. สืบค้น จาก https://so14.tci-thaijo.org/index.php/jbei/article/view/1946