ปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจในการเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวเชิงอาหาร จังหวัดนครพนม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาพฤติกรรมการท่องเที่ยวของกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวไทย ที่เดินทางไปยังจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวเชิงอาหาร จังหวัดนครพนม 2) เพื่อวิเคราะห์ผลกระทบของปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจในการเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวเชิงอาหาร จังหวัดนครพนม การวิจัยครั้งนี้ เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ โดยเก็บกลุ่มตัวอย่างจากนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาท่องเที่ยวจังหวัดนครพนม จำนวน 400 คน โดยใช้วิธีการสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบสะดวก ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลและสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ความถดถอยพหุคูณ
ผลการศึกษาพบว่า นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางมาท่องเที่ยวจังหวัดนครพนม มีวัตถุประสงค์ เพื่อมาพักผ่อนหย่อนใจ เดินทางโดยรถยนต์ส่วนตัว โดยมีบุคคลร่วมเดินทางท่องเที่ยว คือ ครอบครัว มีสมาชิกร่วมเดินทาง 2-3 คน ความถี่ในการเดินทาง 1-2 ครั้งต่อปี ค่าใช้จ่ายในการเดินทาง (เฉลี่ยต่อครั้งต่อคน) 2,001-5,000 บาท และส่วนใหญ่รู้จักแหล่งท่องเที่ยวจากสื่ออินเทอร์เน็ต เช่น Facebook, Web Site เป็นต้น ส่วนปัจจัยผลักด้านการพักผ่อนหย่อนใจ (Relaxation) และด้านการเรียนรู้วัฒนธรรม (Cultural) ส่งผลกระทบเชิงบวกอย่างมีนัยสำคัญต่อความตั้งใจในการเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวเชิงอาหารจังหวัดนครพนม ในขณะที่ด้านประสบการณ์ใหม่ (New Experiences) กลับไม่ส่งผลกระทบต่อความตั้งใจในการเดินทาง ส่วนปัจจัยดึง พบว่า ด้านกิจกรรมการท่องเที่ยว (Activities) ด้านที่พัก (Accommodations) และด้านสิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยว (Attractions) มีผลกระทบเชิงบวกอย่างมีนัยสำคัญต่อความตั้งใจในการเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวเชิงอาหารจังหวัดนครพนม ในทางตรงกันข้าม ปัจจัยดึงด้านความสามารถในการเข้าถึง (Accessibility) และสิ่งอำนวยความสะดวก (Amenities) กลับไม่ส่งผลกระทบต่อความตั้งใจในการเดินทางของนักท่องเที่ยว อย่างไรก็ตามควรมีการส่งเสริมและพัฒนาด้านการเข้าถึงและสิ่งอำนวยความสะดวกควบคู่ไปด้วย เพื่อรองรับกลุ่มนักท่องเที่ยวที่มีความคาดหวังที่หลากหลายและพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอาหารของจังหวัดนครพนมต่อไปในอนาคต
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อเขียนหรือบทความใดๆ ที่ตีพิมพ์เผยแพร่ในวารสารวิจัยและพัฒนาอนุภูมิภาคลุ่มน้ำโขง (Online) ฉบับนี้ เป็นความคิดเห็นเฉพาะส่วนตัวของผู้เขียนและกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และวารสารวิจัยและพันาอนุภูมิภาค ลุ่มน้ำโขง (Online) ไม่มีข้อผูกพันธ์ประการใดๆ อนึ่งกองบรรณาธิการวารสารยินดีรับพิจารณาบทความจากนักวิชาการ นักศึกษา ตลอดจนผู้อ่าน และผู้สนใจทั่วไป เพื่อนำลงตีพิมพ์ สำหรับบทความจะผ่านการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิสาขาวิชาที่เกี่ยวข้องทั้งภายในและภายนอกสถาบัน
เอกสารอ้างอิง
กฤติเดช อนันต์ และเกศรา สุกเพชร. (2562). แนวทางการสร้างความจงรักภักดีต่อการท่องเที่ยวเชิงอาหารของประเทศไทยผ่านคุณค่าเชิงประสบการณ์. Thai Journal of Science and Technology (TJST), 8(6),585-595.
กันติชา สุขช่วย และจตุราพร สีหาบุตร. (2565). การศึกษาพฤติกรรมและแรงจูงใจของกลุ่มเจเนอเรชั่นแซดที่ศึกษาอยู่ในสังกัด อาชีวศึกษาจังหวัดหนองคาย. วารสารวิจัยและนวัตกรรมการอาชีวศึกษา, 6(1). 115-128.
จารุวรรณ โพสาวัง และกนกพร ชัยประสิทธิ์. (2564). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจในการเลือกใช้บริการที่พักประเภทโรงแรมขนาดใหญ่ของนักท่องเที่ยวชาวไทยในเขตพื้นที่เขาใหญ่ อำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 7(1), 30–42.
ชญานิน วังซ้าย. (2560). Food will keep us alive. จุลสารวิชาการการท่องเที่ยว, 3(1), 61-66.
ฐานเศรษฐกิจ. (2568). ททท.หนุนมิชลินไกด์ ต่อยอดธุรกิจท่องเที่ยวเชิงอาหาร 4 แสนล้าน. สืบค้นเมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม 2568, จาก https://www.thansettakij.com/business/tourism/626676?utm_source=chatgpt.com
ณนนท์ แดงสังวาลย์. (2564). รูปแบบการสร้างภาพลักษณ์แหล่งท่องเที่ยวเชิงอาหารพื้นถิ่นของประเทศไทย, (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร)
ทิพวัลย์ รามรง และชัยรัตน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง. (2564). ศักยภาพอาหารท้องถิ่น ในการส่งเสริมการท่องเที่ยวผ่านอาหารท้องถิ่น กรณีศึกษาจังหวัดตรัง เมืองคนช่างกิน. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 47(2). 59-74.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2551). การท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมอันดามันจุดเปลี่ยนอันดามันสู่ ความยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ผู้จัดการออนไลน์. (2560). “อาหารไทยเพื่อการท่องเที่ยว” ตลาดโตต่อเนื่องทะลุ 4.5 แสนล้าน. สืบค้นเมื่อวันที่ 25 เมษายน 2568, จาก https://mgronline.com/business/detail/9600000047488
ผู้จัดการออนไลน์. (2567). นายกฯ เชิญเที่ยวงาน “อาหารไทยถิ่น กินด้วยภูมิปัญญา” ขับเคลื่อน Soft Power อาหารไทยสู่ระดับโลก. สืบค้นเมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://mgronline.com/politics/detail/9670000062483#google_vignette
รณภพ นพสุวรรณ, จันทมา เขียวแก้; และสุจิตรา เปลี่ยนรุ่ง. (2565). การสืบสานภูมิปัญญามรดกวัฒนธรรมอาหารท้องถิ่นลังกาสุกะบนแผ่นดินปลายด้ามขวานทองของไทย. วารสารปราชญ์ประชาคม, 1(1), 72–82.
สริตา พันธ์เทียน, ทรงคุณ จันทจร และมาริสา โกเศยะโยธิน. (2561). การท่องเที่ยวเชิงอาหารไทย : แนวทางการพัฒนาและแก้ไขปัญหาการจัดการท่องเที่ยวในเขตจังหวัดลุ่มแม่น้ำภาคกลาง โดยใช้แนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 5(2). 184-195.
สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดนครพนม. (2566). สถิติจำนวนนักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางมาท่องเที่ยวยังจังหวัดนครพนม พ.ศ. 2566. สืบค้นเมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2568, จาก http://www2.nakhonphanom.go.th/social_online/detail/25/data.html
สำนักงานจังหวัดนครพนม. (2567). อาหารพื้นถิ่น (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2568, จาก http://www2.nakhonphanom.go.th/charm?cid=6.
เสงี่ยม บุญพัฒน์ และอรวรรณ บุญพัฒน์. (2566). การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงอาหารในจังหวัดเชียงราย ภายใต้แนวคิดเศรษฐกิจ BCG. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ. 5(3), 679-693.
Black, W. C. (2006). Multivariate Data Analysis. 6th ed. New York: Prentice Hall.
Crompton, J. L. (1979). Motivations for pleasure vacation. Annals of Tourism Research, 6(4), 408-424.
Dann, G. M. S. (1981). Tourist motivation an appraisal. Annals of Tourism Research, 8(2), 187-219.
Dickman, S. (1997). Tourism: An Introductory Text (3rd ed.). New South Wales: Holder Education.
Hair, J.F., Jr., Black, W.C., Babin, B.J., Anderson, R.E., & Tatham, R.L. (2006). Multivariate data analysis (6th edition). Englewood Cliffs, NJ: Pearson/Prentice Hall.
Katsikari, C., Hatzithomas, L., Fotiadis, T., & Folinas, D. (2020). Push and Pull Travel Motivation: Segmentation of the Greek Market for Social Media Marketing in Tourism. Sustainability, 12(11), 4770.
Mihai, V. C., Dumitras, D. E., Oroian, C., Chiciudean, G. O., Arion, F. H., & Mureșan, I. C. (2023). Exploring the Factors Involved in Tourists’ Decision-Making and Determinants of Length of Stay. Administrative Sciences, 13(10), Article 215.
Park, E., & Widyanta, A. (2022). Food tourism experience and changing destination foodscape: An exploratory study of an emerging food destination. Tourism Management Perspectives, 42, article 100964.
Soltani, M., Soltani Nejad, N., Taheri Azad, F., Taheri, B. and Gannon, M.J. (2021), “Food consumption experiences: a framework for understanding food tourists’ behavioral intentions”, International Journal of Contemporary Hospitality Management, 33 (1), pp. 75-100.
The Business Plus (2023). Soft Power in Food: A Selling Point for Thai Tourism towards Gastronomy Tourism with a Market Size of 23,285
Million Dollars. (Online). Retrieved on February 5, 2025, from https://www.thebusinessplus.com/gastronomy-tourism/
Amare, W., Kebete, Y., & Li, Y. (2021). Culinary tourism as a driver of regional economic development and socio-cultural revitalization: Evidence from Amhara National Regional State, Ethiopia. Journal of Destination Marketing & Management, 20, 100482.
