ปัจจัยการตลาดเชิงประสบการณ์ที่ส่งอิทธิพลต่อการกลับมาท่องเที่ยวซ้ำในแหล่งท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของจังหวัดนครพนม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับความสำคัญของการตลาดเชิงประสบการณ์ในแหล่งท่องเที่ยวเชิง พุทธศาสนาของจังหวัดนครพนม และเพื่อทดสอบปัจจัยการตลาดเชิงประสบการณ์ที่ส่งอิทธิพลเชิงบวกต่อการกลับมาท่องเที่ยวซ้ำในแหล่งท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของจังหวัดนครพนม โดยกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้คือ นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางมาท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของจังหวัดนครพนม จำนวน 400 คน โดยใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบสะดวก (Convenience Sampling) และใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือวิจัย โดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติเชิงอ้างอิง ได้แก่ การวิเคราะห์การถดถอยเชิงพหุคูณ (Multiple Regression Analysis)
ผลการวิจัย การตลาดเชิงประสบการณ์โดยภาพรวมมีความสำคัญอยู่ในระดับมาก โดยมีค่าเฉลี่ยสูงสุด ได้แก่ ด้านความรู้สึก ด้านความคิด ด้านการเชื่อมโยง ด้านการกระทำ และด้านประสาทสัมผัส ตามลำดับ และผลการทดสอบสมมติฐานพบว่า การตลาดเชิงประสบการณ์ด้านความรู้สึก ด้านความคิด ด้านการกระทำ และด้านการเชื่อมโยงมีอิทธิพลต่อการกลับมาท่องเที่ยวซ้ำในแหล่งท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของจังหวัดนครพนม สำหรับด้านประสาทสัมผัส ไม่มีอิทธิพลต่อการกลับมาท่องเที่ยวซ้ำในแหล่งท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของจังหวัดนครพนม
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อเขียนหรือบทความใดๆ ที่ตีพิมพ์เผยแพร่ในวารสารวิจัยและพัฒนาอนุภูมิภาคลุ่มน้ำโขง (Online) ฉบับนี้ เป็นความคิดเห็นเฉพาะส่วนตัวของผู้เขียนและกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และวารสารวิจัยและพันาอนุภูมิภาค ลุ่มน้ำโขง (Online) ไม่มีข้อผูกพันธ์ประการใดๆ อนึ่งกองบรรณาธิการวารสารยินดีรับพิจารณาบทความจากนักวิชาการ นักศึกษา ตลอดจนผู้อ่าน และผู้สนใจทั่วไป เพื่อนำลงตีพิมพ์ สำหรับบทความจะผ่านการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิสาขาวิชาที่เกี่ยวข้องทั้งภายในและภายนอกสถาบัน
เอกสารอ้างอิง
กฤตสุชิน พลเสน และ พระมหามฆวินทร์ ปุริสุตฺตโม. (2567). การพัฒนาการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในจังหวัดนครปฐม. วารสารวารสารบัณฑิตแสงโคมคำ. 9(3), 596-615.
ฐิตาภา ตันติพันธ์วดี. (2565). ปัจจัยที่มีผลต่อความพึงพอใจ และความตั้งใจกลับไปเที่ยวซํ้าของนักท่องเที่ยวที่เลือกเดินทางท่องเที่ยวจังหวัดภูเก็ต ช่วงการระบาดโควิด – 19. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหิดล).
ธนิตย์ บุตรทิพย์สกุล. (2558). พฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของนักท่องเที่ยววัดในจังหวัดน่าน. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
ฝนริน ชนะกำโชคเจริญ. (2563). อิทธิพลของการตลาดเชิงประสบการณ์ที่ส่งผลต่อความพึงพอใจ การแนะนำต่อ และการกลับมาเยือนซ้ำของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มาเยี่ยมชมมิวเซียมสยาม. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
พระครูธรรมคุต และพระครูปลัดสุวัฑฒนพรหมจริยคุณ. (2565). การพัฒนาและเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวเมืองอู่อารยธรรม แดนพระพุทธศาสนา จังหวัดนครปฐม. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(12), 714–731.
วรรณพร ผาสุข. (2565). การตลาดเชิงประสบการณ์ที่ส่งผลต่อการกลับมาท่องเที่ยวซ้ำในเขตพื้นที่เมืองพัทยาของกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา).
สุภารัตน์ โยสุใจ และกนกกานต์ แก้วนุช. (2565). การมีส่วนร่วมของชุมชนต่อการพัฒนาชุมชนให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร พื้นที่ศึกษา ชุมชนบ้านสระวัง อำเภอเมืองลพบุรี จังหวัดลพบุรี. วารสารศิลปศาสตร์ปริทัศน์, 17(1), 62-76.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2567). ระบบทะเบียนวัด. สืบค้นเมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2568. จาก https://www.https://binfo.onab.go.th/Temple/Temple-List-view.aspx.
อโนทัย ตรีวานิช. (2552). สถิติธุรกิจ. ขอนแกน: สํานักพิมพ์ ขอนแก่นการพิมพ์.
อารีรัตน์ ฟักเย็น. (2567). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงจิตวิญญาณเพื่อส่งเสริมการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมในจังหวัดนครปฐม. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(16), 3339–3358.
Cochran, W. G. (1977). Wiley: Sampling Techniques. 3rd ed. New York: John Wiley and Sons.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York:Harper Collins Publishers. (p.202-204).
Dallen, D. and Daniel, D. (2006). Tourism, Religion and Spiritual Journeys. London: Routledge.
Kim, H. B., Ritchie, J. R. B., and McCormick, B. (2010). Development of a scale to measure memorable tourism experiences. Journal of Travel Research, 51(1), 12–25.
Kotler, P., and Keller, P. (2009). Marketing management (13th ed). NJ: Prentice Hall.
Likert, R. (1967). “The Method of Constructing and Attitude Scale”. In Reading in Fishbeic, M (Ed.), Attitude Theory and Measurement (pp. 90-95). New York: Wiley and Son.
Maulani, T. S., and Presetyo, M. H. (2018). Experiential marketing, experiential value and their effect on loyalty of culture tourism. Journal of Economic and Management Perspectives, 12(1), 299-306.
Pine, B. J., and Gilmore, J. H. (1999). The experience economy: Work is theatre & every business a stage. Harvard Business Press.
Schmitt, B. H. (1999). Experiential Marketing: How to Get Customers to Sense, Feel, Think, ACT, Relate, New York: The Free Press.
Schmitt, B. H., and Rogers, D. L. (2008). Handbook on brand and experience management. UK: Edward Elgar Publishing Limited.
Yeh, T. M., Chen, S. H., and Chen, T. F. (2019). The relationships among experiential marketing, service innovation, and customer satisfaction—A case study of tourism factories in Taiwan. Sustainability, 11(4), 1-12.
