การรู้สารสนเทศของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับการรู้สารสนเทศของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล 2) เพื่อเปรียบเทียบการรู้สารสนเทศของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล จำแนกตามสาขาวิชา ชั้นปี และประสบการณ์การเรียนรายวิชา/การฝึกอบรมที่เกี่ยวข้องกับการรู้สารสนเทศ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ชั้นปีที่ 1 - 4 ปีการศึกษา 2566 จำนวน 264 คน ผลการวิจัย พบว่า 1) ระดับการรู้สารสนเทศของนักศึกษา โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า นักศึกษามีระดับการรู้สารสนเทศด้านการกำหนดลักษณะและขอบเขตของสารสนเทศ และด้านการใช้สารสนเทศอย่างถูกต้องตามหลักจริยธรรมและกฎหมาย อยู่ในระดับสูง 2) การเปรียบเทียบการรู้สารสนเทศจำแนกตามสาขาวิชา ชั้นปี และประสบการณ์การเรียนรายวิชา/การฝึกอบรมที่เกี่ยวข้องกับการรู้สารสนเทศ พบว่า 2.1) จำแนกตามสาขาวิชา ไม่มีความแตกต่าง 2.2) จำแนกตามชั้นปี มีระดับการรู้สารสนเทศโดยรวมและรายด้านแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 2.3) จำแนกตามประสบการณ์ฯ มีระดับการรู้สารสนเทศโดยรวมและรายด้านแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ซึ่งผลการวิจัยในครั้งนี้ สามารถนำไปเป็นแนวทางในการพัฒนาบริการของห้องสมุดเพื่อส่งเสริมทักษะการรู้สารสนเทศให้นักศึกษาได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา คำสมบัติ. (2562). รายงานการวิจัยเรื่องการรู้สารสนเทศและการรับรู้ความสามารถของตนเองของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล. (2565). คู่มือนักศึกษา. https://la.mahidol.ac.th/th/current-students/
คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล. (2566). จำนวนนักศึกษาในปีการศึกษาปัจจุบัน. https://la.mahidol.ac.th/th/education/
เทอดศักดิ์ ไม้เท้าทอง. (2557). การส่งเสริมการรู้สารสนเทศสำหรับการศึกษาระดับอุดมศึกษา. วารสารสารสนเทศศาสตร์, 32(1), 120-137. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jiskku/article/view/28063
เทอดศักดิ์ ไม้เท้าทอง. (2563). ทักษะการรู้สารสนเทศในศตวรรษที่ 21. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นงเยาว์ เปรมกมลเนตร. (2550). มาตรฐานการรู้สารสนเทศ : ความจำเป็นสำหรับประเทศไทย. วารสารห้องสมุด (ฉบับพิเศษ), 51(2), 145-150.
นฤมล ศิระวงษ์. (2561). ทักษะการรู้สารสนเทศสำหรับนิสิตครู มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี, 12(42), 71-82.
นิรมล ชอุ่ม. (2559). ทักษะการรู้สารสนเทศของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม. วารสารจันทรเกษมสาร, 22(42), 71-82.
ไปรมา เฮียงราช, ชุติมา สัจจานันท์, และ ทรงพันธ์ เจิมประยงค์. (2561). การรู้สารสนเทศของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏ. วารสารวิจัยสมาคมห้องสมุดแห่งประเทศไทยฯ, 11(1), 33-47.
รัชนีย์ ศรีศักดา. (2563). การรู้สารสนเทศของนิสิตระดับบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยทักษิณ. วารสารสำนักหอสมุด มหาวิทยาลัยทักษิณ, 9, 34-57.
สุพิศ ศิริรัตน์, ชุติมา สัจจานันท์, และ พวา พันธุ์เมฆา. (2555). การรู้สารสนเทศของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา. วารสารบรรณศาสตร์ มศว., 5(1), 26-38.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Mahidol HIDEF. (2566). Digital Literacy: ทักษะความเข้าใจและใช้เทคโนโลยีดิจิทัล. https://activity.mahidol.ac.th/hidef
