การเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักศึกษากลุ่มสาขาวิชาวิศวกรรมอุตสาหการ คณะวิศวกรรมศาสตร์และสถาปัตยกรรมศาสตร์
คำสำคัญ:
การเสริมสร้าง, จิตสาธารณะ, นักศึกษา, วิศวกรรมอุตสาหการบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาจิตสาธารณะและ 2) หาแนวทางการเสริมสร้างจิตสาธารณะนักศึกษากลุ่มสาขาวิชาวิศวกรรมอุตสาหการ คณะวิศวกรรมศาสตร์และสถาปัตยกรรมศาสตร์ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาวิจัยครั้งนี้ คือ นักศึกษาหลักสูตรวิศวกรรมศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาวิศวกรรม อุตสาหการ คณะวิศวกรรมศาสตร์และสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ ปีการศึกษา 2567 จำนวน 118 คน จากการกำหนดขนาดของกลุ่มตัวอย่างใช้การกำหนดตามตารางเครซี่และมอร์แกน (Krejcie and Morgan) โดยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบง่าย เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ มีค่า IOC เท่ากับ 1.00 และค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.95 สถิติที่ใช้ในการวิจัย คือ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า
1) ระดับจิตสาธารณะนักศึกษากลุ่มสาขาวิชาวิศวกรรมอุตสาหการ คณะวิศวกรรมศาสตร์และสถาปัตยกรรมศาสตร์ โดยรวมมีคะแนนเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก
2) ผลสังเคราะห์แนวทางการเสริมสร้างจิตสาธารณะนักศึกษากลุ่มสาขาวิชาวิศวกรรมอุตสาหการ คณะวิศวกรรมศาสตร์และสถาปัตยกรรมศาสตร์ มีรายละเอียดดังต่อไปนี้ (1) บูรณาการจิตสาธารณะในรายวิชาส่งเสริมให้อาจารย์บูรณาการกิจกรรมจิตสาธารณะ เช่น โครงการออกแบบหรือพัฒนาระบบเพื่อชุมชนเข้ากับการเรียนในรายวิชาวิศวกรรม (2) จัดโครงการบริการวิชาการเพื่อสังคมจัดกิจกรรมให้นักศึกษาออกแบบ/พัฒนาเครื่องมือ เครื่องจักร หรือกระบวนการปรับปรุงคุณภาพชีวิตในชุมชน เช่น การพัฒนาระบบจัดการขยะในชุมชน (3) ส่งเสริมการเรียนรู้ผ่านจิตอาสาเชิงวิศวกรรมสนับสนุนให้นักศึกษาเข้าร่วมกิจกรรมจิตอาสาที่เกี่ยวข้องกับความรู้ทางวิศวกรรม เช่น การซ่อมอุปกรณ์การเรียนการสอน หรือการสอนผู้เรียนเรื่องความปลอดภัยในโรงงาน
เอกสารอ้างอิง
กรณ์ณพัชญ์ กิตติพิบูลย์. (2561). แนวทางการพัฒนาคุณธรรม จริยธรรม ทางสังคม ด้วยกิจกรรมจิตสาธารณะ: ศึกษาเฉพาะกรณีตำรวจภูธรภาค 6. รายวิจัยของหลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักร รุ่นที่ 60, วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
จินตนา กาญจนวิสุทธ์. (2564). แนวทางการเสริมสร้างจิตสาธารณะของนิสิตปริญญาตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 47(1), 99-118.
ธัญญาภัทร์ เลิศจันทรางกูร และจิราภรณ์ พงษ์ศรีทัศน์. (2559). การพัฒนาจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ. รายงานวิจัยของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ.
พนา เจนจบ และนิษฐาภรณ์ ชาญสมร. (2565). การศึกษาจิตสำนึกสาธารณะของนักศึกษาเพื่อสู่แนวทางการปฏิบัติที่ดีของ การบริหารงานกิจการนักศึกษา กรณีศึกษาคณะครุศาสตร์อุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ. วารสารวิชาการ มทร.สุวรรณภูมิ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(2), 156–167.
รวีวรรณ วงค์เดชานันทร์, สุวัฒสัน รักขันโท, สมชัย ศรีนอก, ณพนต์ ทองยวง, พระสุรชัย หงษ์ตระกูล. (2567). กระบวนการจัดกิจกรรมส่งเสริมจิตสาธารณะตามหลักพุทธศาสนาสำหรับนักศึกษา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. วารสารมานุษยวิทยาพุทธศาสนา , 9 (4), 359–368.
ลัดดาวัลย์ วิชิต, วรรณ์นิสา เสนาะสรรพ์, ธีรังกูร วรบํารุงกุล และเริงวิชญ์ นิลโคตร. (2566). ภาวะผู้นำที่มีจิตสำนึกสาธารณะในยุคศตวรรษที่ 21. วารสารคุณภาพชีวิตกับกฎหมาย, 19(1), 121-134.
ศุภวรรณ์ เล็กวิไล และ เรียม ศรีทอง. (2562). รูปแบบการเสริมสร้างจิตสาธารณะสำหรับนักศึกษาครู. วารสารบัณฑิตวิจัย, 10(2), 1-16.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 พ.ศ. 2566-2570. กรุงเทพฯ สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ. (2542). วาระการวิจัยแห่งชาตินาวะวิกฤติเพื่อฟื้นฟูชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ กระทรวงวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อม.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มจร สุรนารีสาร

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
