การประยุกต์ใช้สัปปุริสธรรม 7 ในการบริหารงานของผู้บริหารสถานศึกษา

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้ได้ศึกษาการนำหลักสัปปุริสธรรม 7 ได้แก่ ธัมมัญญุตา (เป็นผู้รู้จักเหตุ) อัตถัญญุตา (เป็นผู้รู้จักผล) อัตตัญญุตา (เป็นผู้รู้จักตน) มัตตัญญุตา (เป็นผู้รู้จักความพอดี) กาลัญญุตา (เป็นผู้รู้จักกาลเวลา) ปริสัญญุตา (เป็นผู้รู้จักชุมชน) ปุคคลัญญุตา (เป็นผู้รู้จักบุคคล) มาประยุกต์ใช้ในการบริหารงานของผู้บริหารสถานศึกษา พบว่า การประยุกต์ใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ช่วยให้ผู้บริหารสถานศึกษาสามารถวางแผนและตัดสินใจอย่างมีเหตุผล (ธัมมัญญุตา) โดยอาศัยข้อมูลที่ถูกต้องและการวิเคราะห์ปัจจัยต่างๆ เพื่อแก้ปัญหาและพัฒนา  การสร้างประโยชน์สูงสุดแก่ ครู บุคลากรและนักเรียน (อัตถัญญุตา) โดยการจัดสรรทรัพยากรอย่างเหมาะสม (มัตตัญญุตา) การดำเนินงานตามแผนงานและโครงการต่างๆ โดยลำดับความสำคัญของระยะเวลาก่อนหรือหลังตามที่กำหนดไว้แล้ว (กาลัญญุตา) ผู้บริหารสถานศึกษาต้องประเมินศักยภาพของตัวเองตลอดเวลาเพื่อให้เกิดประสิทธิภาพในการปฏิบัติหน้าที่และประสิทธิผลกับองค์กรให้มากที่สุด (อัตตัญญุตา)  สามารถปรับตัวและพัฒนาตนเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ รวมถึงการบริหารงานที่คำนึงถึงบริบทของชุมชน (ปริสัญญุตา) และผู้บริหารต้องเข้าใจในความแตกต่างของบุคคลที่มีความหลากหลายในแต่ละชุมชนและองค์กรต่างๆ (ปุคคลัญญุตา) ทำให้สามารถสร้างความร่วมมือและความไว้วางใจระหว่างโรงเรียน บุคลากร นักเรียน และชุมชนได้อย่างยั่งยืน

          ผลของการประยุกต์ใช้หลักธรรมดังกล่าว ทำให้การพัฒนาการศึกษามีคุณภาพ การทำงานของบุคลากรและการเรียนรู้ของนักเรียนมีประสิทธิภาพ และทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนกับชุมชนดียิ่งขึ้น ผลการศึกษานี้ชี้ให้เห็นว่า หลักสัปปุริสธรรม 7 (ธรรมของสัตบุรุษ) เป็นหลักธรรมที่ทรงคุณค่าอย่างยิ่ง ต่อการบริหารงานของสถานศึกษา ทั้งในด้านการพัฒนาผู้บริหาร บุคลากร นักเรียน และการส่งเสริมบทบาทของชุมชน ในการสนับสนุนการศึกษาอย่างยั่งยืน