การบริหารจัดการทุนมนุษย์ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงในยุคไทยแลนด์ 4.0
คำสำคัญ:
การบริหารจัดการ,, ทุนมนุษย์,, ประเทศไทย 4.0บทคัดย่อ
บทความวิชาการฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการบริหารจัดการทุนมนุษย์ในบริบทของยุค Thailand 4.0 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ประเทศไทยเผชิญกับความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วจากการปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่ 4 อันเป็นผลจากเทคโนโลยีดิจิทัล ปัญญาประดิษฐ์ และนวัตกรรมที่เข้ามามีบทบาทสำคัญต่อภาคเศรษฐกิจและสังคม การศึกษาครั้งนี้วิเคราะห์แนวคิดทุนมนุษย์ซึ่งประกอบด้วยทุนทางปัญญา ทุนทางสังคม และทุนทางอารมณ์ อันเป็นองค์ประกอบสำคัญที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาองค์กรและประเทศชาติ นอกจากนี้ยังกล่าวถึงอุปสรรคและความท้าทาย เช่น การขาดแคลนทักษะดิจิทัล ช่องว่างระหว่างการศึกษาและตลาดแรงงาน รวมถึงข้อจำกัดด้านการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในภาคการบริหารงานบุคคล
บทความเสนอแนวทางการบริหารทุนมนุษย์เชิงยุทธศาสตร์ ได้แก่ การพัฒนาทักษะใหม่ การเสริมสร้างวัฒนธรรมองค์กรแห่งการเรียนรู้ การวางระบบบริหารบุคลากรด้วยเทคโนโลยีสารสนเทศ และการวางแผนการใช้ทรัพยากรมนุษย์อย่างมีประสิทธิภาพ เพื่อเสริมสร้างความสามารถในการแข่งขันและรองรับการเปลี่ยนแปลงในศตวรรษที่ 21
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2561). Thailand 4.0: ยุทธศาสตร์ชาติไทยและการขับเคลื่อนประเทศสู่ยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2551). มิติใหม่ในการบริหารทุนมนุษย์. กรุงเทพฯ: กราฟิโก ซิสเต็มส์.นิสดารก์ เวชยานนท์.
พิทยา บวรวัฒนา. (2544). รัฐประศาสนศาสตร์ ทฤษฎีและแนวการศึกษา (ค.ศ.1970 - ค.ศ.1980). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2546). ทุนมนุษย์: แนวคิดเชิงยุทธศาสตร์เพื่อการพัฒนา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิโรจน์ ลักขณาอดิศร. (2550). กลยุทธ์ HR ที่จับต้องได้.กรุงเทพฯ: สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น).
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560–2564). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2562). รายงานการสำรวจการมีงานทำของประชากร พ.ศ. 2562. กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
พนม แก้วหนองแสง. (2561). การพัฒนาทุนมนุษย์เพื่อขับเคลื่อนประเทศไทย 4.0. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 9 (2), 1–15.
สมบัติ กุสุมาวลี. (2559). การพัฒนาทุนมนุษย์เพื่อรองรับยุค Thailand 4.0. วารสาร HR Society Magazine, (สิงหาคม), หน้า 45–47.
สุชาติ เมืองแก้ว. (2560). การบริหารทุนมนุษย์ในองค์กรยุคใหม่. วารสารการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน, 24 (1), 45–58.
Becker, G. S. (1964). Human capital: A theoretical and empirical analysis, with special reference to education. New York: Columbia University Press.
Davenport, T. H., & Harris, J. G. (2017). Competing on analytics: The new science of winning (Rev. ed.). Boston, MA: Harvard Business Review Press.
Dessler, G. (2005). Human Capital Management. Upper Saddle River, NJ: Pearson/Prentice
Schwab, K. (2016). The fourth industrial revolution. Geneva, Switzerland: World Economic Forum.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารสหวิทยาการศึกษาและพัฒนาท้องถิ่น
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
