ผลกระทบของการแพร่ระบาดโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 ต่อความเหลื่อมล้ำด้านรายได้ของกำลังแรงงานไทย
บทคัดย่อ
การแพร่ระบาดโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 ก่อให้เกิดผลกระทบต่อความเหลื่อมล้ำด้านรายได้ของกำลังแรงงานไทย งานวิจัยนี้วิเคราะห์ความเหลื่อมล้ำทางด้านรายได้ โดยเปรียบเทียบไตรมาสที่4 ของปี 2019-2020 มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาว่า กลุ่มอุตสาหกรรมใดมีความเหลื่อมล้ำมากที่สุดและเหลื่อมล้ำน้อยที่สุด และรายได้เฉลี่ย โดยใช้ข้อมูลการสำรวจกำลังแรงงาน(Labor Force Survey) เก็บรวบรวมโดยสำนักงานสถิติแห่งชาติ วิเคราะห์ข้อมูลใช้ดัชนีจินี่ (Gini Index) วัดค่าความเหลื่อมล้ำแบ่งตามกลุ่มอุตสาหกรรมจำนวน 80 กลุ่มอุตสาหกรรม ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มอุตสาหกรรมที่มีความเหลื่อมล้ำน้อยที่สุด คือกลุ่มอุตสาหกรรมการขายส่งและการขายปลีก การซ่อมยานยนต์ จักรยานยนต์ ดัชนีจินี่ลดลงร้อยละ33.52 รายได้เฉลี่ยต่อเดือนเพิ่มขึ้น 483.10บาท รองลงมาคือกลุ่มอุตสาหกรรมการผลิตเครื่องจักรและเครื่องมือ ดัชนีจินี่ลดลงร้อยละ20.79 รายได้เฉลี่ยต่อเดือนลดลง 1,593.76 บาท และ กลุ่มอุตสาหกรรมการที่มีความเหลื่อมล้ำมากที่สุด คือกลุ่มอุตสาหกรรมเก็บรวบรวมของเสีย การบำบัด และการกำจัดของเสีย ดัชนีจินี่เพิ่มขึ้นร้อยละ29.83 รายได้เฉลี่ยต่อเดือนเพิ่มขึ้น 836.80 บาท รองลงมาคือกลุ่มอุตสาหกรรมกิจกรรมของตัวแทนธุรกิจท่องเที่ยว การจัดนำเที่ยว ดัชนีจินี่เพิ่มขึ้นร้อยละ26.63 รายได้เฉลี่ยต่อเดือนลดลง 6,125.98 บาท ข้อเสนอแนะคือให้ประชาชนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับโควิด-19ไปเลย ในส่วนของภาคกลุ่มอุตสาหกรรม รัฐต้องช่วยส่งเสริม สนับสนุนเรื่องของการจ้างงาน การพัฒนะทักษะแรงงานเป็นสำคัญ
เอกสารอ้างอิง
กฤษณะ เลิศเกษตรวิทยา, และเทอดศักดิ์ ชมโต๊ะสุวรรณ. (2557). การวิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งผลต่อความแตกต่างทางด้านรายได้ในกำลังแรงงานไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยรังสิต
กานต์ปพิมพ์ อรรถเจตน์. (2565). แนวทางลดความเหลื่อมล้ำทางรายได้ของครัวเรือนเกษตรไทยหลังวิกฤติโควิด-19. วารสารทหารพัฒนา, 46(1), 47-58.
นรา แป้นประหยัด. (2563). ผลกระทบจากผลิตภาพปัจจัยการผลิตรวมต่อความเหลื่อมล้ำทางรายได้ของครัวเรือนโดยแบบจำลอง
ดุลยภาพทั่วไปเชิงพลวัต กรณีศึกษาประเทศไทยศึกษาผลกระทบของผลิตภาพปัจจัยการผลิตที่มีต่อการเปลี่ยนแปลงของความเหลื่อมล้ำทางรายได้ของภาคครัวเรือนไทยภายใต้แบบจำลองดุลยภาพทั่วไปเชิงพลวัต.วารสารสังคมศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 50(2),49-70.
วรรณพงษ์ ดุรงคเวโรจน์. (2560). เครื่องมือใหม่ในการวิเคราะห์ความเหลื่อมล้ำของรายได้ : กรณีศึกษาประเทศไทย. วารสาร
เศรษฐศาสตร์ธรรมศาสตร์, 35(2), 29-48.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2565). การสำรวจกำลังแรงงาน พ.ศ. 2562–2563. สืบค้นจาก https://www.nso.go.th/
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2564). รายงานสภาพเศรษฐกิจและสังคมของประเทศไทย ปี 2563. สืบค้นจาก https://www.nesdc.go.th/
Charoenphandhu, N., & Ikemoto,Y. (2014). Income distribution and the medium-term trend of inequality
in Thailand. Journal of Economic and Social Development. 1(1),43-51.
Sudswong ,W., Plangprasopchok, A., & Amornbunchornvej, C. (2021). Occupational Income Inequality of
Thailand: A Case Study of Exploratory Data Analysis beyond Gini Coefficient. General Economies. http://doi.org/10.48550/arxiv.2111.06224
ไฟล์ประกอบ
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารนวัตกรรมทางธุรกิจและสังคม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
