การบริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน
คำสำคัญ:
การบริหารการจัดการ, การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์, การพัฒนาชุมชุนอย่างยั่งยืนบทคัดย่อ
การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ เป็นอีกหนึ่งรูปแบบการท่องเที่ยวที่น่าสนใจ สามารถนำมาเป็นส่วนหนึ่งของการบริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน โดยแนวทางการพัฒนาที่มีต่อสถานการณ์ด้านการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในชุมชนนั้น จะบอกถึงเกี่ยวกับแนวคิดการบริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ ปัญหาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ ปัจจัยที่ส่งผลต่อการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ และแนวคิดในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อสร้างความยั่งยืนในชุมชน ทั้งนี้ควรประกอบไปด้วย คือ 1) การใช้ทรัพยากรการท่องเที่ยวที่มีอยู่ในชุมชน 2) นักท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ หรือ นักท่องเที่ยวเฉพาะกลุ่ม 3) กิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ 4) การสนับสนุนจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง และธุรกิจที่เกี่ยวข้อง 5) การมีส่วนร่วมของประชาชนในชุมชน และ 6) สิ่งอํานวยความสะดวกในแหล่งท่องเที่ยว จากองค์ประกอบต่าง ๆ เหล่านี้ ร่วมกับการบริหารจัดการของชุมชนที่ดี และมีการสนับสนุนจากทุกภาคส่วนที่เพียงพอก็จะสามารถเพิ่มศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในชุมชนได้ นอกจากนี้ การมีส่วนร่วมของนักท่องเที่ยวและชุมชน เพื่อเสริมสร้างคุณค่า ความประทับใจ และประสบการณ์ที่ดีบนพื้นฐานของชุมชนก็จะสามารถส่งเสริมการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืนได้อย่างมีประสิทธิภาพ
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2566). เที่ยวหัวใจใหม่ เมืองไทยยั่งยืน. ค้นเมื่อ 17 สิงหาคม 2566, จาก https://tourismatbuu.wordpress.com
เกษม แก้วสนั่น และ เพ็ญศรี ฉิรินัง. (2564). การจัดการองค์กรไปสู่ความสำเร็จ. วารสารพุทธสังคมวิทยาปริทรรศน์, 6(4), 88–108.
ขวัญฤทัย เดชทองคำ. (2564). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์สู่ความยั่งยืนของธุรกิจภายใต้วิกฤติโควิด 19. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 17(2), 1–18.
เชิญพร คงมา. (2564). การบริหารจัดการทำงานอย่างไร: ข้อเท็จจริงอธิบายให้เข้าใจด้วยภาพ. กรุงเทพฯ: บริษัท วาราพับลิซิ่ง.
ฐาณิศรา กาบบัวศรี. (2562). เทคนิคและกระบวนการ POSDCORB Process and Technique of POSDCORB. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 1(3), 56–60.
ณัฎฐพัชร มณีโรจน์. (2560). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารวิชาการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 25–46.
ปิรันธ์ ชินโชติ และ ธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 9(1), 250–268.
พิฑูรย์ ทองฉิม. (2558). การจัดการความร่วมมือด้านการท่องเที่ยวโดยชุมชนเกาะลันตา จังหวัดกระบี่. วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต (การท่องเที่ยว), มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
พระมหาจำนงค์ สิริวณฺโณ, บัวลี มณีแสง, และ ภัณฑิลา น้อยเจริญ. (2563). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน. วารสารมหาจุฬาคชสาร, 11(1).
พรรณ์ธิดา เหล่าพวงศักดิ์. (2559). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนาเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่มประชาคมเกษียณ จังหวัดกาญจนบุรี. Journal of Humanities and Social Sciences Thonburi University, 10(21), 35–43.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง และ วราภรณ์ ปัญญาวดี. (2561). การพัฒนาตัวชี้วัดการท่องเที่ยวชุมชนเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 8(1), 79–104.
วงระวิทย์ น้อมนำทรัพย์ และ ธิดารัตน์ สืบญาติ. (2565). การสร้างแบรนด์เส้นทางการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์ช่างศิลป์ผ่านกลไกขับเคลื่อนโดยชุมชน จังหวัดนครปฐม. รายงานการวิจัยที่ได้รับการสนับสนุนจากกองทุนส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
วรรณวีร์ บุญคุ้ม, ธนินท์รัฐ รัตนพงศ์ภิญโญ, และ ผกามาส พะวงษ์. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในกลุ่มทวารวดี 4 จังหวัดเพื่อรองรับประชาคมอาเซียน. วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ มหาวิทยาลัยมหิดล, 5(2), 3–28.
ศรัญญู จันทร์วงศ์ และ ศุภกรณ์ ดิษฐพันธุ์. (2565). ปัจจัยการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในเส้นทางวัฒนธรรม กรณีศึกษา: ชุมชนท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมย่านเมืองเก่าริมแม่น้ำเพชรบุรี. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการวิจัยและงานสร้างสรรค์, 9(2), 94–110.
ศิริพงษ์ อุ่นทรพันธุ์ และ สัมพันธ์ พลภักดิ์. (2561). การบริหารจัดการการส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ชุมชนของจังหวัดนครนายกตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 11(2).
ศูนย์วิจัยธนาคารออมสิน. (2561). การท่องเที่ยวชุมชน. ค้นเมื่อ 14 มิถุนายน 2566, จาก https://www.gsbresearch.or.th/wp-content/uploads/2021/03/GR_report_travel_internet_detail.pdf
สุชาดา ธโนภานุวัฒน์. (2560). รายงานวิจัยการส่งเสริมการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบนเส้นทางท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตธนบุรี. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
สุดแดน วิสุทธิลัษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: คู่มือและแนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 1–24.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2559). การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นจาก http://www.dasta.or.th/th/component/k2/item/3243-series-sustainable-tourism
Camilleri, M. A. (2018). Travel marketing, tourism, economics and the airline product: An introduction to theory and practice. Switzerland: Springer International Publishing AG.
Kanoksilapatham, B., Kachachiva, J., Chumdee, N., Suwanpakdee, S., & Phetluan, P. (2023). Tourist attraction-based cultural identity and local participation propelling sustainable cultural tourism in northern Thailand. Humanities, Arts and Social Sciences Studies, 23(3), 478–490.
Manning, G., & Curtis, K. (2019). The art of leadership (sixth ed.). New York: McGraw-Hill Education.
Tourism Marketing Strategy Division. (2016). TAT review Thailand tourism in 2017: Thailand as a preferred destination. E-Journal of Applied, 4(4).
